,,ჰო და არას” რუბრიკის, ,,სხვა კუთხით” სტუმარია მა­ჟორიტარი დეპუტატი კახა კვიტაიშვილი
_ როგორ გაიხსენებდით ბა­ვშვო­ბას? სახალისო ფაქტი ბავშვო­ბიდან? 
_ მადლობა ყურადღებისთვის! შე­იძლება ითქვას, რომ ძალიან კარგი და საინტერესო ბავშ­ვობა მქონდა. დავამთავრე ლა­ნჩხუთის N3 საჯა­რო სკოლა, კარგი მოსწავლე ვი­ყა­ვი, გან­საკუთრებით მიყვარდა ჰუ­მა­ნიტარული საგნები. მთელი ბავ­­შვობა დავდიოდი სხვად­ას­ხვა წრე­ებზე: ცეკვაზე, ფეხ­ბურთზე, სიმღე­რაზე, ქალბატონ ნანული ჩავ­ლეი­შვილთან. ასევე დავდიოდი ჭად­რა­კ­ზე ტარიელ ხუხ­უნაიშვილთან, ვარ პირველ თან­რიგ­ო­სანი, ქალბატონ ნო­ნა გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლ­თან სეანსის დროს ორჯერ ნა­თა­მაშევი მაქვს ფრედ. ყოველ წე­ლს ტარდებოდა ტუ­რნირები ქვეყნის მასშ­ტაბით, ერთ-ერთ ასეთ ტურ­ნი­რზე თბილისში მა­ია ჩიბურდანიძის მწვრთნე­ლმა ედუ­არდ გუფელდიმ და­მ­აჯილდოვა საპატიო სიგელით. მი­ნდა აღვნიშნო, რომ ყველა ჩემი წარმატების სულ­ისჩ­ამდგმელი იყო დე­დაჩემი. ის ძალიან კულტურული ადა­მიანი იყო და ყოვე­ლთვის ცდილობდა ჩემი შესაძლებ­ლობები მაქსიმალურად გამო­მე­ყენებინა, მისი მონდომებით 1988 წელს ვიყ­ავი საბჭოთა კავშირის ყვე­ლაზე ცნობილ პიონერთა ბანაკში ,,არტეკში". 
 _ როგორ გაიხსენებთ სტუდენტობის წლებს?
 _დავამთავრე ბათუმის შოთა რუ­ს­თა­ველის სახელობის სახ­ელ­მწიფო უნივერსიტეტი, ის­ტ­ორიის სპეციალობით. ვიტ­ყვი, რომ სტუდენტობის საოცარი 5 წელი მქონდა, მიუ­ხედავად რთული პერიო­დისა, ძალიან მეგობრული და კა­რგი ჯგუფი მყავდა. ვაწყ­ობდით ეთ­­ნოგრაფიულ ექსპედიციებს. 1996 წელს მთე­ლი ჯგუფი 12 დღით ვიყავით შატილში. ვე­ც­ნო­ბო­დით ადგილობრივების ყოფა-ცხო­ვრე­ბას, სტუმარ-მასპინძლობას, ლუ­დის დამ­ზა­დებას და მრა­ვალ სხვა ტრა­დიციას. ასევე გზად ვი­ყავით სოფელ მუც­ოში, გვიმას­პინძლა ზვიადაურების ოჯახმა და გაგვიმა­სპინძლდა ხევსურული ლუ­დით. მეორე წელს მო­ვაწყვეთ ეთ­ნოგ­რაფ­იული ექსპედიცია სვანე­თში, სადაც ორი კვირა გავატარეთ მესტიასა და უშგულში. ვეც­ნობოდით ადგილობრივების ყო­ფა-ცხო­ვრებას, მათ კულტურას და ტრ­ადიციებს. ეს იყო, როგორც გითხარით, საოცარი და ყველაზე ლაღი წლები ჩემს ცხ­ოვრებაში. დღემდე ვმეგობ­რობთ და ვართ ერთმანეთის ოჯახის ნათ­ლი­ები. 
_  მოგვიყევით თქვენი ოჯახის შესახებ. მოგვიყევით მეუ­ღლის შესახებ, სად და რო­დ­ის გაიცანით? 
_ მყავს ძა­ლ­იან კა­რ­გი ოჯ­­ახი. მე­უ­ღლე, ნათია წილ­ოსანი; ძმა ვაჟა კვიტაიშვილი და სამი შვილი: ცოტნე, ნიკო და მარიამი. 2002 წელს, სამხედრო სავალდებულო სა­მ­სახურის დამთავრების შე­მ­დეგ, მუშაობა დავიწყე ლანჩხუთის N4 საჯ­არო სკო­ლაში მასწავლებლად. სკოლის დირექტორი იყო ქალბატონი, აწ განსვენებული, დოდო კვირკველია, რომელიც მუდამ ცდილობდა ახლაგა­ზრდების­თვის მიეცა ას­პარეზი და მეც დიდი სია­მოვნებით მიმიღო თავის ძალ­იან ძლიერ კო­ლე­ქტივში. იქ გავიცანი ნათია, რომელიც როგორც ყოველ­თვის, აქტი­ური პედაგოგი და ძალიან ხალისიანი ადამიანია. პირველივე დღიდან მიიქცია ჩემი ყურადღება, სულ რაღაც 4 თვეში შევქმენით ოჯახი. ვცხ­ოვრობთ რაც შეიძლება დიდი სიყვარულით და ერთ­მანეთის პატივისცემით. ცოტ­ნე სახელ­მწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის სტუდენტია, ნიკო აბიტურიენტია, მარიამი მე-5 კლასშია. 
_დაუვიწყარი მომენტი თქვენი ცხოვრებიდან.
 _ადამიანს ცხოვრებაში ძალ­იან ბევრი დასამახსოვრებელი მომენტი აქვს, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი და დაუვიწყარი ჩემი შვილების მოვლენაა ამ ქვეყანაზე. 
_ უკვე მეორედ გახდით ქალაქის მაჟორიტარი დეპუტატი. როგორ ფიქრობთ, რა­ტომ გამოგიცხადა მოსა­ხლეობამ ნდობა მეორედ? რა გამოწვევებს უპასუხეთ წინა მაჟორიტარობის პერიოდში და რა გამოწვევებს უპასუ­ხებთ შემდეგი 4 წლის მან­ძლზე, რა არის თქვენი მთა­ვარი პრიორიტეტი?
_კიდევ ერთხელ მინდა დიდი მადლობა გადავუხადო ლან­ჩხუთის მოსახ­ლეობას ნდობი­სთვის. წარმატების რა­მდენიმე მი­ზე­ზი შეიძლება ითქვას: პირველ რიგში ვიყავი მმარ­თველი პარ­ტიის კანდიდატი, რაც უპ­ირობო უპირატესობას გან­იჭებს, ამასთან ერთად, მამაგრ­ებდა ჩემი ოჯ­ახი, რომელიც მუდამ გვერდით მიდგას და ჩემი დიდი სამეგობრო წრე. ვიტყვი იმას, რომ დეპუტატობას არ შევუცვლივარ, დავრჩი ისეთ­ივე უბრალო, როგორიც მანამდე ვიყავი. ერთი რამ მინდა ვთქვა: რაღაც გამოდის, რაღაც არ გამოდის, მაგრამ უყურ­ადღებოდ არავინ დამიტოვებია. ჩვენთან მოსულ ადამიანს სჭირდება ყურად­ღება და გვ­ერდში დგომა. ვფიქრობ, რომ მაქსიმალურად ვიხარჯები ყოველი ადა­მი­ან­ის­თვის. ყვე­ლა და გან­სა­კუთრებით საჯა­რო მოხელე პატიოსნად უნდა ემსახუროს ჩვენს ქვეყანას, რომ უკეთესი მომავალი მი­ვიღოთ. ნდობა უნდა გაჩნდეს ხალხსა და ხელისუფლებას შორის. ხელ­ისუფალმა ხალხს უნდა მოუ­სმინოს და ესაუ­ბროს. 
_ როგორც ვიცით, ძალიან გიყვართ ვაზი, ვენახი და აკეთებთ საუკეთესო ღვინოს. მოგვიყევით ამის შესახებ.
_ღვინოზე და ვაზზე საუბარი ძალიან მიყვარს. მარტის დასაწყისიდან ოქტომბრის ბო­ლ­ომდე ვაზს ვუვლი დიდი სიყვარულით, ეს არის ჩემი ცხოვრების ნაწილი. ჩემს ბავ­შვობაში ბაბუა უვლიდა ვაზს, ცოლიკაურს და ადესას. მისი გარდაცვალების შემდეგ მე გავაგრძელე ეს საქმიანობა, გა­ვაშენე ახალი ჯიშები და ბოლომდე ჩავერთე ქართველი კაცისთვის ყველაზე საყვა­რელ და ღვთისნიერ საქმეში. ვკრეფ დაახლოებით 900კგ ცოლიკაურს და დაახლოებით 150 კგ. საკმიელს, რომელიც ახალი გაშენებული მაქვს. შესანიშნავი ადამიანის ანდრო ვაშალომიძის წყალობით გ­უ­რიაში დაბრუნდა ის ძველი ჯიშები, რომლითაც იამაყებდა ნებისმიერი ქვეყანა. მაქვს ას­ევე ჩხავერი, ბადაგი და მტრედისფეხა. მიხარია, რომ ჩვენს პატარა ლანჩხუთში გაჩნდა ღვინის კულტურა, რაც ერთი საუკუნის მანძილზე მივიწყებული იყო და ახლა ბევრ ჩემს მეგობარს აქვს ნატურა­ლური ღვინო. ჩემი შვილებიც დიდი მონდომებით არიან ჩარ­თული ვენახის მოვლაში და ოქტომბერში გვაქვს პატარა რთველი მეგობრებთან ერთად. ასე რომ, ჩემი ოჯახის კარი მუდამ ღიაა სტუმრისთვის. 
_ ტრადიცია, რომელიც ყველაზე მეტად მოგწონთ. 
_ ქართველები ტრადიციული ერი ვართ. მიყვარს ქართ­ულად ცხოვრება, სტუმარი მიყვარს და შესაბამისად გუ­ლით მასპინძლობა. უნდა გა­ვუფრთხილდეთ ჩვენს ტრა­დიციებს, რაც ჩვენი წინაპრებიდან მოგვდგამს ,შევინა­რჩუ­ნოთ და გადავცეთ ჩვენს მომავალ თაობას, თუ ის და­ვკა­რგეთ არავისთვის საინტერესო ერი აღარ ვიქნებით, ნელ-ნელა გავქრებით და გა­დავშენდებით. ვცდილობ ღირ­სეულად ვემსახურო ჩემს ქვეყანას და ჩემს შვილებსაც ნამდვილ ქართველებად ვზრ­დით. ოჯახში ვუკრავთ ხალხურ საკრავებზე, ფანდურზე, გიტარაზე, ფორტეპიანოზე. ვარ პატრიარქის ჩოხოსანთა საზოგადოების ლანჩხუთის სადროშოს მეთაური. ჩემი ოჯახი არის ამ საზოგადოების წევრი. 
_ და ბოლოს, რას ნიშნავს კახა კვიტაიშვილისთვის ლან­ჩხუთი?
_ ლანჩხუთი ჩემი სახ­ლია, ჩემი ოჯახია, სადაც დავ­ი­ბადე, გავიზარდე, სადაც მყავს უამრავი მეგობარი და ახლობელი ადამიანი, რომლებთანაც ურ­თი­ერთობა კიდევ უფრო მივ­სებს ჩემი პატარა ქალაქის სი­ყვარულს.