დააკვირდით ალბათ, არ მი­თქვამს სოფელი მეთქი, არადა წინათ იგი დამოუკიდებელი თე­­მი იყო, ყველა საჭირო ობ­იექტით. იყო მაღაზია,სადაც პრო­დუქტები და სამრეწველო საქონელი იყიდებოდა, პურის საცხობი, საექიმო უბანი, ბი­ბლიოთეკა, ჩაის საწყობი პუნქტი,სადაც დღედაღამ ხალხმრავლობა და ხმაური იყო. მო­დიოდნენ და მოდიოდნენ ფა­რთობებიდან ჩაით დატვი­რ­თული მანქანა-ტრაქტორები, რაც ყველაზე გასაკვირი იყო, პატარა დასახლებული ტერ­იტო­რ­იისთვის იყო საბაგირო გზა, რო­მელსაც დილით მეჩაიეები გადაჰყავდა ჩიტის ფართობებში, მერე კი ჩაით დატვირთული გოდრები და ფოტოები გადმოჰქონდა. იყო ოთხ­წლიანი დაწყებითი სკოლა, სადაც უფრო მეტი მოსწავლე იყო, ვიდრე დღეს ძირითად სკოლაში. მერე მდგო­მარეობა თანდათან შეიცვალა, მაღაზია უფუნქციოდ დარჩა, ჩაის საწყობი პუნქტი, საექიმო უბანი, ბიბ­ლიოთეკა სოფლის ცენტრში გადა­ვიდა, ჯართსა და ისტორიას ჩაბ­არდა საბაგირო გზაც. ერთადერთ დასაყრდენს,სკოლას ფრჩხილითა და კბილით იცავდნენ ჩემი თანასო­ფ­ლე­ლები, ვინ არ შეაწუხებს ამისთვის ადგილობრივი ხელისუფლებიდან დაწყებული, მაშინდელი პრე­ზი­დე­ნტით დამთა­ვრე­ბული. არ შემიძ­ლია ეს ადამიანები არ დავასახელო: მა­რიამ ჩხაიძე, გიგო ჩხაიძე, იორდანე ჩხა­იძე, ვახტანგ ჩხაიძე. ამ სა­კითხში მთელი სოფელი ერ­თსულოვანი იყო, მაგრამ რეალობას შევეჯახეთ, მწა­რე რეალ­ობას _ საჭირ­ოება არ იდგა სკოლის არსებობის, მოს­წავლე არ იყო, რო­მელიც სკოლაში ივლიდა, და­რჩა სკო­ლაც უფუნქციოდ და უხმაუროდ.
არის ახლა ერთ დროს სიცო­ცხ­ლით სა­ვსე სო­ფელი ჩუ­მად და წყნარად, ეს სი­ჩუ­მე, რომელიც ყუ­რის­წამღებად ხმაურობს, ყველას გულს გვი­კლავს, დარჩა სოფელი მხოლოდ ასაკოვანი ადამიანების იმე­დად და კიდევ იმის იმედად, რომ იქნებ რო­დესმე სო­ფელიც დაფასდეს და აქეთ იბრუნონ პირი.
ჰოო, ეს ჩემი უბანია _ ტელმანი.