,,ჰო და არას” სტუმარია მამათის საჯარო სკოლის პედაგოგი, ოთარ პატიეშვილი.
_ მოგვიყევით სად დაიბადეთ და გაიზარდეთ, რა მოგონებები გაკავშირებთ ლანჩხუთთან, რას ნიშნავს ოთარ პატიეშვილისთვის ლანჩხუთი, არის თუ არა ფაქტი თქვენს ცხოვრებაში, რომელმაც დიდი გავლენა იქონია თქვენზე?
- დავიბადე ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტის სოფელ მამათში. ძალიან ლამაზი სოფელია, ბავშვობის სასიამოვნო წლები იქ გავატარე, სკოლა იქ დავამთავრე და ძალიან ბევრი და ტკბილი მოგონება მაკავშირებს ამ სოფელთან, დიდი სამეგობრო და სანათესაო მყავს. სამწუხაროდ, დღეის მდგომარეობით ნახევარზე მეტი მოსახლე, საზღვარგარეთ არის წასული, გამომდინარე ეკონომიკურ-სოციალური პირობებიდან, მაგრამ მაინც გვაქვს ერთმანეთთან კავშირი.
დავიბადე 1992 წელს, მაშინ საქართველოში პოლიტიკური ვითარება ძალიან არეული იყო. ყოველთვის ვფიქრობ, რომ იმ დროში გაზრდილ თაობას განსხვავებული მსოფლმხედველობა აქვს, იმ გაჭირვებამ უდაოდ გააძლიერა ადამიანები.
_ რა განსხვავებაა თქვენი ბავშობის დროინდელ და დღევანდელ მამათს შორის?
_ განსხვავება ძალიან დიდია. როგორც ზემოთ აღვნიშნე, ეკონომიკური გაჭირვებაა, რის გამოც დაცარიელებულია სოფელი. ახალგაზრდები წასულები არიან, ძირითადად სოფელში დარჩენილია ძველი თაობის ხალხი, ბევრი სახლია დაკეტილი. რთულია უყურო დაკეტილ სახლებს, ვიმედოვნებ, რომ დადგება დრო, როცა ყველა დაბრუნდება და მათი დასაქმება მოხდება ჩვენს მუნიციპალიტეტშივე.
_ ბევრჯერ ახსენეთ ემიგრანტები. უფრო ვრცლად რომ გვესაუბროთ ამ თემის ირგვლივ, რა არის ყველაზე დიდი ფაქტორი, რის გამოც ადამიანები უკიდურესს ფორმას - ემიგრაციას მიმართავენ?
_ რა თქმა უნდა, სამუშაო ადგილების პრობლემაა, არანაირი საწარმო ან დაწესებულება არ არის ნორმალური ანაზღაურებით.
სოფელ მამათში ერთადერთი შემოსავლის წყარო გახლავთ თხილი, ციტრუსი და სიმინდი, რომელსაც არასტაბილური ფასი აქვს ბაზარზე. წლიდან-წლამდე უნდა იმყოფინოს ადამიანმა აქედან მიღებული შემოსავალი, რაც არ არის საკმარისი ოჯახის სარჩენად. ცუდია, რომ დღეს გლეხის ნაშრომი არ ფასდება. სწორედ ეს განაპირობებს ემგრაციაში ადამიანების წასვლას.
რთულია დატოვო შვილები, მეუღლე, ოჯახი და გადაიხვეწო სხვა ქვეყანაში; რთულია, ბავშვები გაიზარდოს მშობლების გარეშე, მათი სითბოს და ყურადღების გარეშე. თუკი შეიქმნება სამუშაო ადგილები, არავინ წავა ქვეყნიდან, ოჯახისგან შორს.
_ თუ გაქვთ შეხედულება ან გეგმა, ან წარმოდგენა, რომელიც ქვეყანის მძიმე სოციალურ პირობებს უკეთესობისკენ შეცვლის და ემიგრანტებს დააბრუნებს საქართველოში?
_ ჩემს ბავშობაში, ჩემს სოფელში, ყველას თითქმის, ძალიან ლამაზი და დიდი სახლი ჰქონდა აშენებული, რაც მოახერხეს თავისი შრომით. მიუხედავად იმისა, რომ იმ დროს სამსახურები იყო, მაინც სოფლის მეურნეობას მიჰყვებოდნენ. მაშინ ჩაის კულტურა ყვაოდა, დიდი თუ პატარა ფიზიკურად მუშაობდა, ეს ადამიანები, თავისი შრომით ქმნიდნენ თავიანთ მომავალს.
დღეს ჩაის კულტურა განადგურებულია, თხილი და ციტრუსის ფასი არის არასტაბილური, რაზეც ორიენტაციას ვერ გააკეთებ, ყველაზე ცუდ შემთხვევაში, ძალიან დაბალი ფასის გამო, შესაძლოა მოსავალი გადასაყრელი დაგირჩეს. ცუდია, რომ შენი ოჯახის და შენი შვილის მომავალს მოსავალზე ვერ დააყრდნობ. მხოლოდ ოჯახის გატანაზეც არ არის, უამრავი სხვა ხარჯი გვაქვს ადამიანებს წლიდან წლამდე. შეიძლება ამ პრობლემების მოგვარებაც, მაგრამ დღევანდელი ხელისუფლების პირობებში ეჭვი მეპარება, რომ გადაიჭრას. არა მგონია, თუნდაც ერთი დიდი საწარმო აშენდეს ლანჩხუთში, სადაც ბევრი ადამიანი დასაქმდება და მიღებული ხელფასით არჩენს ოჯახს.
_ რა მოხდა უკვე სკოლის დასრულების შემდეგ, როგორი იყო ქალაქში ცხოვრების პირველი განცდები?
_ სხვათა შორის, ადამიანის ცხოვრებაში ყველაზე დასამახსოვრებელი, თავის დასამკვიდრებელი, არის სწავლის პერიოდი. აქ ხდები დამოუკიდებელი, იძენ ახალ მეგობრებს და უკვე შენი აზროვნებით, ცხოვრების წესით, ყალიბდები ინდივიდუალურ ადამიანად, რაც ცხოვრებასთან ადაპტაციაში ერთობ მნიშვნელოვანია. როდესაც სკოლა, დავამთავრე, ჩავაბარე უნივერსიტეტში თბილისში. ერთი წელი ვსწავლობდი იურიდიულ ფაკულტეტზე, შემდეგ უკვე სწავლა გავაგრძელე გორში, ისტორიის ფაკულტეტზე. ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა ჩემი სტუდენტური წლები, საუკეთესო პროფესორები მასწავლიდნენ, მათთან დღესაც ვმეგობრობ. ასევე ვმეგობრობ სტუდენტებთან, რომლებიც საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან იყვნენ ჩამოსულები.
საუკეთესო წლები იყო. წაუშლელი კვალი დატოვა ჩემს ცხოვრებაში და მუდამ მემახსოვრება.
_ როგორც წესი, ახალგაზრდები განათლების მიღების შემდეგ რჩებიან იმ დიდ ქალაქებში, სადაც უფრო მეტი პერსპექტივა აქვთ. რამ განაპირობა თქვენი დაბრუნება მშობლიურ მხარეში?
_ როდესაც მეოთხე კურსზე ვიყავი, მქონდა შემოთავაზებები, რომ კათედრაზე დავრჩენილიყავი, მაგრამ ოჯახი, სამეგობრო წრე, ნათესავები და ჩემი სოფელი მელოდა, რამაც დაბრუნება გადამაწყვეტინა.
_ როგორც ვიცი, ისტორიის პედაგოგი ბრძანდებით...
_ დღეის მდგომარეობით პედაგოგობა არც თუ ისე ადვილია, რადგან ძალიან განათლებულ ახალ თაობასთან გიწევს ყოველდღიური ურთიერთობა. ძალიან განსხვავდებიან ჩემი თაობის ბავშვები და დღევანდელი ახალი თაობა. დღეს ბავშვები უფრო მეტ და საინტერესო კითხვებს სვამენ სხვადასხვა მიმართულებით, რაც უფრო მეტად საინტერესოს ხდის მათთან ურთიერთობას. ვთვლი, რომ ბავშვობაში მათი ფორმირება უნდა განაპირობოს მასწავლებელმა. ყოველ შემთხვევაში, მიმართულება მაინც პედაგოგმა უნდა მისცეს. დაანახოს გზა, სადაც ის უფრო კომფორტულად იგრძნობს თავს და დაინახავს თავის მომავალს.
იმ სკოლაში, სადაც მე ვასწავლი, მცირე რაოდენობით არიან ბავშვები, მაგრამ ძალიან პროგრესულები არიან. მიხარია, რომ დღეს არ არის ზღუდე მასწავლებელსა და მოსწავლეს შორის, როგორიც ადრე იყო, ჩემს ბავშვობაში.
_ თქვენ იყავით მამათის მაჟორიტარი დეპუტატი, ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტის საკრებულოში. რა სირთულეებს და გამოწვევებს უპასუხეთ და რას ვერა?
_ ჩემს ცხოვრებაში ის 4 წელი ძალიან მნიშვნელოვანი პერიოდი იყო, გამომდინარე იქედან, რომ 25 წლის ვიყავი, როდესაც საკრებულოში შევდგი ფეხი. ჩემი მიზანი ყოველთვის იყო, ვყოფილიყავი ხალხის სამსახურში. თუმცაღა, რომ გადავხედოთ ჩემს განვლილ 4 წელს, იყო ბევრი გამოწვევა, რომელიც გადაიჭრა. იყო ისეთიც, რომელიც არ გადაიჭრა. გადაუჭრელი პრობლემიდან ყველაზე მეტად მწყდება გული, რომ ვერ გავაკეთე ხიდი, რომელიც დაკავშირებული იყო მთლიანი მამათის საყანე ფართობებთან, მდინარე სუფსაზე, გამომდინარე იქედან, რომ არ ჩაირიცხა საჭირო ფინანსები ამ ხიდის რეაბილიტაციისთვის. სამწუხაროდ, ეს დაპირება დარჩა დაპირებად, არა ჩემი შეცდომით, არამედ ხელისუფლების მხრიდან უყურადღებობით, რაც გულდასაწყვეტია, რადგან ბევრ ასაკოვან ადამიანს, ბევრ ახალგაზრდას უწევს მდინარის ფეხით გადალახვა, რაც გარკვეულ სირთულეებს იწვევს.
იყო ბევრი დახმარება, უშუალოდ რაშიც ვიღებდი მონაწილეობას და ვფიქრობ, რომ რაც შემეძლო ის გავაკეთე, თავი არ დამიზოგავს.
_ ამ ბოლო დროს, ბევრი გააკვირვა თქვენმა პოლიტიკურმა ნაბიჯმა. დატოვეთ ,,ოცნება” და შეუერთდით ნაციონალურ მოძრაობას. რამ გიბიძგათ ამ ნაბიჯისკენ?
_ ეს გადაწყვეტილება ერთი ხელის მოსმით არ მიმიღია. განვლილ 4 წელიწადს რომ გადავხედე, გავაანალიზე, რომ ვიდექი ბევრი გამოწვევის წინაშე, სადაც თავი ვიგრძენი მარტო.
არის რიგი პრობლემები, რაც გუნდურად უნდა გადაწყდეს. დავრწმუნდი, რომ მათ არ სჭირდებოდათ პროგრესული ახალგაზრდა, რომელიც მეტ სასიკეთო ნაბიჯს გადადგამდა. მე კი ვხედავ ჩემს თავს ყოველთვის იქ, სადაც საქართველოს მომავალია, ჩვენი პატარებისთვის უკეთესი ცხოვრების პირობები იქნება და ერთხელ და სამუდამოდ დავუბრუნდებით იმ ცხოვრებას, სადაც საფიქრალი არ იქნება, რა უნდა გავაკეთოთ ხვალინდელ დღეს, რომ ოჯახები ვარჩინოთ.
_ მოგვიყევით ოჯახზე. ვინ არიან თქვენი ოჯახის წევრები? როგორც ვიცი, ახლახანს დაოჯახდით როგორია ოჯახური ცხოვრების ერთი დღე?
_ კი, ახლახანს დავოჯახდი. მყავს უსაყვარლესი, მზრუნველი, მეუღლე, მარიტა ჩხაიძე. იგი მუშაობს კულტურის დაწესებულებათა გაერთიანებაში. ჩვენი დილა იწყება ყავით ან ჩაით და შემდეგ უკვე სამსახურში მივდივართ. ყოველთვის ვცდილობთ ვიყოთ ახლოს, ყურადღება გამოვიჩინოთ ერთმანეთის მიმართ და ყველა ჩვენი გათენებული დღე სავსე იყოს პატივისცემითა და ერთმანეთის სიყვარულით.
ჩემთვის ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა და სიამაყეა ვატარებდე ჩემი ბაბუის, ოთარ პატეიშვილის სახელს. მყავდა ბაბუა, ჩემთვის საყვარელი ადამიანი დედის მხრიდან, ვაჟა ჩიკაშუა.
მამაჩემი გახლავთ პაატა პატიეშვილი, რომელიც პროფესიით აგრონომია. ამ ეტაპზე იგი ეწევა ფერმერულ მეურნეობას.
დედაჩემი, ინეზა ჩიკაშუა, არის მამათის საჯარო სკოლის დირექტორი. ასევე მყავს ორი ბებია, დედაჩემის მხრიდან, თალიკო მალაზონია და მამაჩემის მხრიდან, ნანი პატიეშვილი.
_ და ბოლოს... რა არის თქვენთვის, ყველაზე მთავარი ადამიანური ღირებულება?
ამ დროს საუბარში ჩაგვერთო ოთარის მეუღლე, მარიტა ჩხაიძე:
_ ოთო რომ გავიცანი, პირველად ჩემი ყურადღება მიიქცია მისმა ადამიანურმა თვისებებმა. იგი ცდილობს ყველგან სიკეთე აკეთოს. დადგეს ადამიანების გვერდით. წყენას არასდროს იდებს გულში და მზადაა ნებისმიერი ადამიანი მიიღოს ისეთი, როგორიცაა.
ოთარი: _ როცა მეხუთე კლასში ვიყავი, ბაბუაჩემს, ვაჟა ჩიკაშუას, ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა, გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე, დამისვა მუხლებზე და მითხრა:,, ბაბუა, ბევრი რამ მინდოდა მესწავლებინა შენთვის, ვატყობ, რომ ვერ ვახერხებ, ამიტომ გიბარებ, დღე ისეთი საქმე აკეთე, რომ ღამით მშვიდად დაიძინო”.
ეს ფრაზა წამოტივტივდა მაშინ, როცა უკვე გავიზარდე და მეც ვფიქრობ, რომ ყოველ დღე უნდა ვაკეთოთ მეტი სიკეთე, რომ ღამით მშვიდად დავიძინოთ.
,,დღე ისეთი საქმე აკეთე, რომ ღამით მშვიდად დაიძინო”...

ესაუბრა ნინია ბარამიძე
განყოფილება: საზოგადოება
გადასვლები: 1 364