ჰო და არას ჭიდილია ერთადერთი გზა ჭეშმარიტების აღმოჩენისა და პოვნისა ილია

"ჰო და არას ჭიდილია ერთადერთი გზა ჭეშმარიტების აღმოჩენისა და პოვნისა" ილია

,,დღე ისეთი საქმე აკეთე, რომ ღამით მშვიდად დაიძინო”...

,,დღე ისეთი საქმე აკეთე, რომ ღამით მშვიდად დაიძინო”...
24-01-2022, 11:21

,,ჰო და არას” სტუმარია მამათის საჯარო სკოლის პედაგოგი, ოთარ პატიეშვილი.
_ მო­გვიყევით სად დაიბადეთ და გაიზარდეთ, რა მოგონებები გაკა­ვშირებთ ლანჩხუთთან, რას ნიშნავს ოთარ პატიეშვილისთვის ლანჩხ­უ­თი, არის თუ არა  ფაქტი თქვენს ცხოვრებაში,  რომელმაც დიდი გა­ვ­ლენა იქონია თქვენზე?
- დავიბადე ლანჩხუთის მუნი­ც­ი­პა­ლიტეტის სოფელ მამათში. ძა­ლ­იან ლამაზი სოფელია, ბავშვობის სასიამოვნო წლები იქ გავატარე, სკოლა იქ დავამთავრე და ძალიან ბევრი და ტკბილი მოგონება მა­კა­ვშირებს ამ სოფელთან,  დიდი სა­მ­ეგობრო და სანათესაო მყავს. სა­მ­წუ­ხაროდ, დღეის მდგომარეობით ნა­ხევარზე მეტი მოსახლე, საზ­ღვარგარეთ არ­ის წასული, გამომდინარე ეკო­ნომიკურ-სოციალური პი­რობებიდან, მაგრამ მაინც გვაქვს ერთმანეთთან კავშირი.
დავიბადე 1992 წელს, მაშინ სა­ქართველოში პოლიტიკური ვითა­რება ძალიან არეული იყო. ყოვე­ლთვის ვფიქრობ, რომ იმ დროში გაზრდილ თაობას  განსხვავებული მსოფლმხედველობა აქვს, იმ გაჭი­რვებამ უდაოდ გააძლიერა ადამიანები.
_ რა განსხვავებაა თქვენი ბავ­შობის დროინდელ და  დღევანდელ მა­მათს შორის?
_ განსხვავება ძალიან დიდია. რო­გორც ზემოთ აღვნიშნე, ეკო­ნომიკური გაჭირვებაა, რის გამოც და­ცარიელებულია სოფელი. ახალგაზრდები  წასულები არიან, ძირ­ითადად სოფელში დარჩენილია ძვე­ლი თაობის ხალხი, ბევრი სახლია დაკეტილი. რთულია  უყურო და­კეტილ სახლებს, ვიმედოვნებ, რომ დადგება დრო, როცა ყველა დაბ­რუნდება და მათი დასაქმება მოხდება ჩვენს მუნიციპალიტეტშივე.
_ ბევრჯერ ახსენეთ ემიგრანტები. უფრო ვრცლად რომ გვე­საუბროთ ამ თემის ირგვლივ, რა არის ყველაზე დიდი ფაქტორი, რის გამოც ადამიანები უკიდურესს ფორმას - ემიგრაციას მიმართავენ?
_ რა თქმა უნდა, სამუშაო ადგი­ლების პრობლემაა, არანაირი საწარმო ან დაწესებულება არ არის ნო­რ­მალური ანაზღაურებით.
სოფელ მამათში ერთადერთი შემოსავლის წყარო გახლავთ თხილი, ციტრუსი და სიმინდი, რო­მელსაც არასტაბილური ფასი აქვს ბაზარზე. წლიდან-წლამდე უნდა იმ­ყოფინოს ადამიანმა აქედან მი­ღებული შემოსავალი, რაც არ არის საკმარისი ოჯახის სარჩენად. ცუ­დია, რომ დღეს გლეხის ნაშრომი არ ფასდება. სწორედ ეს  გან­აპირობებს ემგრაციაში ადამიანების წასვლას.
რთულია დატოვო შვილები, მე­უღლე, ოჯახი და გადაიხვეწო სხვა ქვეყანაში; რთულია, ბავშვები გა­იზარდოს მშობლების გარეშე, მათი სითბოს და ყურადღების გარეშე. თუ­კი შეიქმნება სამუშაო ადგილები, არავინ წავა ქვეყნიდან, ოჯახისგან შორს.
_ თუ გაქვთ შეხედულება ან გეგმა, ან წარმოდგენა, რომელიც ქვეყანის მძიმე სოციალურ პირ­ობებს უკეთესობისკენ შეცვლის და ემიგრანტებს და­აბრუნებს საქარ­თველ­ოში?
_ ჩემს ბავშობაში, ჩემს სოფე­ლ­ში, ყველას თითქმის, ძალიან ლამაზი და დიდი სახლი ჰქონდა აშენ­ებული, რაც მოახერხეს თავისი შრომით. მიუხედავად იმისა, რომ იმ დროს სამსახურები იყო, მაინც სო­ფლის მეურნეობას მიჰყვებოდნენ. მა­შინ ჩაის კულტურა ყვაოდა, დიდი თუ პატარა ფიზიკურად მუშაობდა, ეს ადამიანები, თავისი შრომით ქმნი­დნენ თავიანთ მომავალს.
დღეს ჩაის კულტურა განადგურ­ებულია, თხილი და ციტრუსის ფასი არის არას­ტ­აბილური, რა­ზეც ორიენ­ტაციას ვერ გაა­კ­ეთებ, ყველაზე ცუდ შე­მ­თხ­ვე­ვაში, ძალიან დაბალი ფასის გამო, შესაძლოა მოსავალი გადასაყრელი დაგირჩეს. ცუდია, რომ შენი ოჯახის და შენი შვილის მომავალს მო­სავალზე ვერ დააყრდნობ. მხოლოდ ოჯახის გატანაზეც არ არის, უამრავი სხვა ხარჯი გვაქვს ადამიანებს წლიდან წლამდე. შეიძლება ამ პრობლემების მოგვარებაც, მა­გ­რამ დღევანდელი ხელისუფლების პი­რობებში ეჭვი მეპარება, რომ  გა­დაიჭრას. არა მგონია, თუნდაც ერთი დიდი საწარმო აშენდეს ლა­ნ­ჩხუთში, სადაც ბევრი ადამიანი დასაქმდება და მიღებული ხელ­ფა­სით არჩენს ოჯახს.
_ რა მოხდა უკვე სკოლის დასრულების შემდეგ, როგორი იყო ქალაქში ცხოვრების პირველი გა­ნ­ცდები?
_ სხვათა შორის, ადამიანის ცხო­ვრებაში ყველაზე დასამახსოვ­რე­ბე­ლი, თავის დასამკვიდრებელი, არის სწავლის პერიოდი. აქ ხდები და­მოუკიდებელი, იძენ ახალ მეგობრებს და უკვე შენი აზროვნებით, ცხოვრების წესით, ყალიბდები ინდივიდუალურ ადამიანად, რაც ცხოვ­რე­ბას­თან ადაპტაციაში ერთობ მნიშვ­ნე­ლოვანია. როდესაც სკოლა, დავა­მ­თავრე, ჩავაბარე უნივერსიტ­ეტში თბილისში. ერთი წელი ვსწავლობდი იურიდიულ ფაკულტეტზე, შემ­დეგ უკვე სწავლა გავაგრძელე გო­რში, ისტორიის ფაკულტეტზე. ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა ჩემი სტუდენტური წლები, საუკეთესო პროფესორები მასწავ­ლი­დნენ, მათ­თან დღესაც ვმეგობრობ. ასევე ვმე­გობრობ სტუდ­ენტებთან, რომლებიც საქართველოს სხვადასხვა კუთხი­დან იყვნენ ჩამოსულები.
საუკეთესო წლები იყო. წაუ­შ­ლელი კვალი დატოვა ჩემს ცხო­ვრებაში და მუდამ მემახსოვრება.
_ როგორც წესი, ახალგაზრდები განათლების მიღების შემდეგ რჩე­ბიან იმ დიდ ქალაქებში, სადაც უფრო მეტი პერსპექტივა აქვთ. რამ განაპირობა თქვე­ნი დაბრუნება მშო­ბლიურ მხარეში?
_ როდესაც   მე­ო­თხე კურსზე ვი­ყავი,  მქონდა შემოთავაზებები, რომ კათედრაზე დავრჩენილიყავი, მაგრამ ოჯახი, სამეგობრო წრე, ნათესავები და ჩემი სოფელი მელოდა, რამაც დაბრუნება გადამაწყვეტინა.   
_ როგ­ორც ვიცი, ისტორიის პე­დაგოგი ბრძანდებით... 
_ დღეის მდგომარეობით პედაგოგობა არც თუ ისე ადვილია, რა­დგან ძალიან განათლებულ ახალ თაობასთან გიწევს ყოველდღიური ურ­თიერთობა. ძალიან განსხვავდებიან ჩემი თაობის ბავშვები და დღე­ვანდელი ახალი თაობა. დღეს ბავშვები უფრო მეტ და საინტერესო კითხვებს სვამენ სხვადასხვა მიმართულებით, რაც უფრო მეტად საინტერესოს ხდის მათთან ურ­თიერთობას. ვთვლი, რომ ბავ­შვო­ბაში მათი ფორმირება უნდა განა­პირობოს მასწავლებელმა. ყოველ შე­მთხვევაში, მიმართულება მაინც პედაგოგმა უნდა მისცეს. დაანახოს გზა, სადაც ის უფრო კომფორტულად იგრძნობს თავს და დაინახავს თავის მომავალს.
იმ სკოლაში, სადაც მე ვასწავლი, მცირე რაოდენობით არიან ბავშვები, მაგრამ ძალიან პროგრესულები არ­იან. მიხარია, რომ დღეს არ არის ზღუდე მასწავლებელსა და მოს­წავლეს შორის, როგორიც ადრე იყო, ჩემს ბავშვობაში.
_ თქვენ იყავით მამათის მაჟ­ორიტარი დეპუტატი, ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტის საკრებულოში. რა სირთულეებს და გამოწვევებს უპასუხეთ და რას ვერა?
_ ჩემს ცხოვრებაში ის 4 წელი ძალიან მნიშვნელოვანი პერიოდი იყო, გამომდინარე იქედან, რომ 25 წლის ვიყავი, როდესაც საკრებ­ულოში შევდგი ფეხი. ჩემი მიზ­ანი ყოველთვის იყო, ვყო­ფილიყავი ხალხის სამსახურში. თუმცაღა, რომ გადავხედოთ ჩემს განვლილ 4 წელს,  იყო ბევრი გამოწვევა, რომ­ელიც გადაიჭრა. იყო ისეთიც, რომ­ელიც არ გადაიჭრა. გადაუჭრელი პრობლემიდან ყველაზე მეტად მწყდება გული, რომ ვერ გავაკეთე ხიდი, რომელიც დაკავშირებული იყო მთლიანი მამათის საყანე ფარ­თობებთან, მდინარე სუფსაზე, გამომდინარე იქედან, რომ არ ჩაირიცხა საჭირო ფინანსები ამ ხიდის რეა­ბილი­ტაციისთვის. სამწუხაროდ, ეს დაპირება დარჩა დაპირებად, არა ჩემი შეცდომით, არამედ ხელისუფლების მხრიდან უყურადღებობით, რაც გულდასაწყვეტია, რადგან ბევრ ასაკოვან ადამიანს, ბევრ ახალგაზრდას უწევს მდინარის ფეხით გადალახვა, რაც გარკვეულ სირთ­ულეებს იწვევს.
იყო ბევრი დახმარება, უშუალოდ რაშიც ვიღებდი მონაწილეობას და ვფიქრობ, რომ რაც შემეძლო ის გავაკეთე, თავი არ დამიზოგავს.
_ ამ ბოლო დროს, ბევრი გა­აკვირვა თქვენმა პოლიტიკურმა ნაბიჯმა. დატოვეთ ,,ოცნება” და შეუერთდით ნაციონალურ მოძრა­ობას. რამ გიბიძგათ ამ ნაბიჯისკენ?
_ ეს გადაწყვეტილება ერთი ხე­ლის მოსმით არ მიმიღია. განვლილ 4 წელიწადს რომ გადა­ვ­ხედე, გავ­ა­ანალიზე, რომ ვიდექი ბევრი გამო­წვევის წინაშე, სადაც თავი ვიგ­რძენი მარტო.
არის რიგი პრობლემები, რაც გუ­ნ­დურად უნდა გადაწყდეს. დავრწმუნდი, რომ მათ არ სჭირდებოდათ პროგრესული ახალგაზრდა,  რომე­ლიც მეტ სასიკეთო ნაბიჯს გადადგამდა. მე კი ვხედავ ჩემს თავს ყოველთვის იქ, სადაც სა­ქართველოს მომავალია, ჩვენი პა­ტარებისთვის უკეთესი ცხოვრების პირობები იქნება და ერთხელ და სამუდამოდ დავუბრუნდებით იმ ცხოვრებას, სადაც საფიქრალი არ იქნება, რა უნდა გავაკეთოთ ხვა­ლინდელ დღეს, რომ ოჯახები ვარჩინოთ. 
 _ მოგვიყევით ოჯახზე. ვინ არიან თქვენი ოჯახის წევრები? როგორც ვიცი, ახლახანს და­ოჯახდით როგორია ოჯახური ცხოვრების ერთი დღე?
_ კი, ახლახანს დავოჯახდი. მყავს უსაყვარლესი, მზრუნველი, მე­უღლე,  მარიტა ჩხაიძე. იგი მუ­შა­ობს კულტურის დაწესებუ­ლებათა გაერთიანებაში. ჩვენი დილა იწყება ყავით ან ჩაით და შემდეგ უკვე სამსახურში მივდივართ. ყოველთვის ვცდილობთ ვიყოთ ახლოს, ყურა­დღება გამოვიჩინოთ ერთმანეთის მი­მართ და ყველა ჩვენი გათენებული დღე სავსე იყოს პატივისცემითა და ერთმანეთის სიყვარულით.
ჩემთვის ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა და სიამაყეა ვატარებდე ჩე­მი ბაბუის, ოთარ პატეიშვილის სახელს. მყავდა ბაბუა, ჩემთვის საყვარელი ადამიანი დედის მხრიდან, ვაჟა ჩიკაშუა.
მამაჩემი გახლავთ პაატა პატი­ეშვილი, რომელიც პროფესიით აგ­რონომია. ამ ეტაპზე იგი ეწევა ფერ­მერულ მეურნეობას.
დედაჩემი, ინეზა ჩიკაშუა, არის მამათის საჯარო სკოლის დირექტორი. ასევე მყავს ორი ბებია, დე­დაჩემის მხრიდან, თალიკო მალაზონია და მამაჩემის მხრიდან, ნანი პატიეშვილი.
_ და ბოლოს... რა არის თქვენ­თვის, ყველაზე მთავარი ადამიანური ღირებულება?
ამ დროს საუბარში ჩაგვერთო ოთარის მეუღლე, მარიტა ჩხაიძე:
_ ოთო რომ გავიცანი, პირველად ჩემი ყურადღება მიიქცია მისმა ადამიანურმა თვისებებმა. იგი ცდილობს ყველგან სიკეთე აკეთოს. დადგეს ადამიანების გვერდით.   წყენას არასდროს იდებს გულში და მზადაა ნებისმიერი ადამიანი მიიღოს  ისეთი, როგორიცაა.
ოთარი: _  როცა მეხუთე კლასში ვიყავი, ბაბუაჩემს, ვაჟა ჩიკაშუას,  ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა, გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე, დამისვა მუხლებზე და მითხრა:,, ბაბუა, ბევრი რამ მინდოდა მესწავლებინა შენთვის, ვატყობ, რომ ვერ ვახერხებ, ამიტომ გიბარებ, დღე ისეთი საქმე აკეთე, რომ ღამით მშვიდად დაიძინო”.
ეს ფრაზა წამოტივტივდა მაშინ, როცა უკვე გავიზარდე და მეც ვფიქრობ, რომ ყოველ დღე უნდა ვაკეთოთ მეტი სიკეთე, რომ ღამით მშვიდად დავიძინოთ.

          ესაუბრა ნინია ბარამიძე

განყოფილება: საზოგადოება
გადასვლები: 1 364
FACEBOOK კომენტარები
რეკლამა