ჩვენს თაობაში და დღევან­დე­ლი ასაკის შესაბამის თაობას შორის ისეთი განსხვავებაა, როგორც იტყ­ვიან, ცა და დედამიწა. შეიძ­ლება იმიტომ, რომ არ გვქონდა ამდენი საინფორმაციო საშუალ­ება. ჩვენი მაშინდელი ,,სამ­შო­ბლო, სხვა ქვეყნებისგან რკინის ფარდით იყო გამო­ყოფ­ილი; ტე­ლევიზორი, ისიც შავ-თეთრი, მხო­ლოდ ორ არხს აჩვენებდა _ თბი­­ლისს და მოსკოვს, ხელით იყო გადასართავი.
იმ დროს როცა იგონებენ ხში­რ­ად იტყვიან, არ გვეგონა მას­წავლებელი სახლში ჩვეუ­ლებ­რივ საშინაო ტანსაცმელს თუ იც­ვამდა, საქმეს აკეთებდა და საჭ­მელს ჭა­მდაო. მე მთლად ასე არ ვიყავი, ვხედავდი ჩემი მშობლები სკოლის შე­მდეგ როგორ შრო­მობდნენ. არ ვიცი, ასეთი დისტანცია სწორი იყო თუ არა, მაგრამ ვიცი, რომ იყო დიდი პატივისცემა,  მოკრძალება, რი­­დი უფროსების მიმართ. თუ სკოლის ჭიშკარში ჩავდიოდით და მა­სწავლებელს და­ვინახავდით, თუ­ნ­დაც შორს, დაველ­ოდებოდით და მას წინ გავატა­რებდით.
ახლა ერთ ამბავს გავიხსენებ, რო­­მელიც ყველასათვის საყვარელი მარიამ მასწავლებლისგან ვიცი. ჩვენი უბნელი სამი მოსწავლე ვა­ჟები, თურმე ველოსიპედებით სუ­ფ­სის ხიდამდე ჩადიოდნენ, ეს გა­იგო მარიამ მასწავლებელმა და ის­ინი დაიბარა. უთხრა, რომ ვი­ცი ველოსიპედებით სუფსის ხი­დ­ამდე ჩადიხართო. გა­უკვირ­დათ, არსად შეგვხვე­დ­რია და როგორ გაიგოო, თუმცა შე­კი­თხვა მაინც გაბედეს, თქვენ რო­გორ გაიგეთო. ბავშვებო, მე ის­ეთი სარკე მაქვს, რომ ჩა­ვიხედავ ჩანს ჩემი მოსწავ­ლეები რას აკეთებენ, არ ვიცი ამის შემდეგ კი­დევ გაბედავენ თუ არა, ასე შორს გასეირნებას, მა­გრამ ვი­ცი, რომ ახლა ვერცერთ მოს­წავლეს ვერ დააჯერებ ასეთი სა­რკის არსებობას.
პ.ს. 10 ოქტომბერს მარიამ მას­წა­ვლებლის (ჩხაიძის) დაბადების დღე იყო, მაშინ შესაძლებლობა არ მქონდა რაიმე დამეწერა, მინდა მოვიგონოთ ეს ძვირფასი ქალბატონი.