მარიამ გოგეშვილი სტუდენტია და მუშაობს ეკონომიკური განვითარებისა და ინოვაციების ცენტრში.
იგი აგრონომიის ფაკულტეტზე სწავლობს და ამ დარგში მალე დიდ წარმატებებს მიაღწევს თუკი სახელმწიფომაც შეუწყო ხელი. სოფლის მეურნეობაზე, მესაქონლეობაზე, მეფუტკრეობაზე, საჭირო ცოდნა აქვს. მუდამ სოფლის მეურნეობის განვითარებაზე ფიქრობს, სამომავლოდ მარწყვის მოშენებასაც გეგმავს. გთავაზობთ ინტერვიუს ამ საინტერესო ახალგაზრდასთან.
_ მოგესალმები მარიამ, პირველ რიგში დიდი მადლობა, რომ დამთანხმდით ინტერვიუზე. გაეცანით ,,ჰო და არას” მკითხველს. სად დაიბადეთ, გაიზარდეთ, რომელი სკოლა დაამთავრეთ?
_ მოგესალმებით, მადლობა თქვენ დაინტერესებისთვის! დავიბადე ლანჩხუთის რაიონში, გავიზარდე სოფ. ნიგოითში, დავამთავრე ნიგოითის საშუალო სკოლა.
_ ცოტათი თქვენთვის მტკივნეულ თემას შევეხები, ქსკ ლანჩხუთის ყოფილი ფეხბურთელი ხართ, საკმაოდ წარმატებული კარიერა გქონდათ, რატომ დაანებეთ თავი ფეხბურთს?
_ მტკივნეულს არა, ალბათ უფრო ნოსტალგიურს. 10 წლის ვიყავი, როცა ნიგოითის სკოლაში ჩემმა სპორტის მასწავლებელმა, აწ უკვე გარდაცვლილმა, ავთანდილ ორმოცაძემ შექმნა ქალთა საფეხბურთო გუნდი, რომელიც მაშინ, ძირითადად, იქაური ბავშვებით იყო დაკომპლექტებული და ის იყო პირველი ნაბიჯი და საძირკველი მომავალში ამ დიდი წარმატებისა. იმ დროს ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ გოგონებს, ასე კარგად კი არა, საერთოთ თამაში თუ შეეძლოთ. ბევრი წინააღმდეგობა შეგვხვდა იმ დიდ გამარჯვებამდე მისაღწევად. იყო დაცინვა, უსახსრობა, რამდენჯერ საკუთარი ხარჯებით წაგვიყვანა ბატონმა ავთომ შეჯიბრებაზე და რომ არა ის, დღესდღეობით ბევრი კარგი ფეხბურთელი არავის ეცოდინებოდა. დადიოდა სოფელ-სოფელ, ბავშვებს სახლებში აკითხავდა, მშობლებს თხოვდა, რომ გამოეშვათ შვილები სათამაშოდ. იმ პერიოდში მშობლები, განსაკუთრებით კი დედები დიდ პროტესტს გამოთქვამდნენ სხვადასხვა მიზეზის გამო, რაც ახლა საკმაოდ სასაცილოა. შემდეგ ბატონი დურმიშხან ჩხაიძე დაინტერესდა ჩვენით და ბატონ ავთოსთან ერთად ჩაუდგა სათავეში ჩვენს გუნდს. 7 წლის წინ დაიწყო საქართველოს ჩემპიონატი ქალებში, სადაც პირველივე წლიდან ვიღებთ მონაწილეობას და თავიდანვე საკმაოდ კარგი შედეგი გვქონდა. ჩვენი პირობებიდან გამომდინარე მე-4 მე-3 მე-2 და 1-ელი ადგილი დავიკავეთ პირველ 5 ჩემპიონატში. შემდეგ კი მოხდა ის, რაც მოხდა, ამაზე ბევრს არ ვისაუბრებ, ყველამ ვიცით. ვიღაც გადარეულმა რაღაც ინატრა და ეს ნატვრა ჩვენი რეალობა გახდა, ლიგაზე 32 საუკეთესო გუნდში მოვხვდით და ეს იყო საოცრება. არ ვიცი რა ქვია იმ გრძნობას, რაც განვიცადეთ. რაც მოხდა შემდეგ, ჩემს შემთხვევაში, ამაზეც ვისაუბრებ როდესმე. მინდა ვისარგებლო შემთხვევით ჩემს გოგონებს და ბატონ დურმიშხანს მივულოცო საქართველოს თასის მოგება და კიდევ ბევრი წარმატება ვუსურვო მათ.
_ სტუდენტი ხართ, მომავალი აგრონომი, რატომ აირჩიეთ ეს პროფესია?
_ სოფელში გავიზარდე და სოფლის მეურნებასთან ბავშვობიდან მაქვს შეხება. ჩემი ოჯახი წლებია ჩართულია ამ საქმეში. პირველი მიზეზი იმისა, რომ აგრონომობა გადავწყვიტე იყო ის, რომ მაინტერესებდა და ვეხმარებოდი ამ სფეროში მშობლებს, ასევე აგრონომიის ფაკულტეტი იყო უფასო და როცა გაქვს საშუალება ნაკლები ფინანსური დანახარჯი მოუტანო ოჯახს, ასევე მოგწონს ეს საქმე, საყოყმანოც არაფერია. დღეს ასჯერ უფრო მიხარია, რომ ეს საქმე ავირჩიე, რადგან მქონდა და მაქვს ბედნიერება, გამეცნო არაჩვეულებრივი ლექტორები, რომლებიც თავიანთი საქმის ნამდვილი პროფესიონალები არიან და ყველანაირად ცდილობენ სტუდენტთა დაინტერესებას. აქაც იყო გარკვეული კურიოზული ,,კეთილის მსურველები." რამოდენიმემ როცა გაიგო, რომ ეს პროფესია ავირჩიე, შეშფოთებულებმა მითხრეს _ ,,რატომ აირჩიე ეგ სფერო, რად გინდოდა? მთელი ცხოვრება სოფელში გინდა რომ იყო?!" -კი მინდა, რატომაც არაა. თუ მექნება შესაბამისი პირობები, რომ ამ საქმეში მეტი პრაქტიკული ცოდნა მივიღო და განვვითარდე. ჩვენს რეგიონს ძალიან დიდი პოტენციალი აქვს სოფლის მეურნეობის სფეროში თუ ფინანსებს სწორად მივმართავთ და მეტ შრომას გავწევთ. მეტად უნდა დაინტერესდნენ ახალგაზრდები და შევქმნათ მეტი სამუშაო ადგილი.
_ საკმაოდ დიდი ცოდნა გაქვთ სოფლის მეურნეობის, მეფუტკრეობის, მესაქონლეობის მხრივ. როგორ მოახერხეთ ადრეულ ასაკში ამ მხრივ ამდენი ცოდნის დაგროვება?
_ როგორც ზემოთ აღვნიშნე, ჩემს ოჯახს დიდი ხანია აქვს შერეული მეურნეობა. 2 წლის ვიყავი, როცა მამაჩემმა ფუტკარი მოიყვანა. მას შემდეგ სწავლობდა, უვლიდა და ამრავლებდა ფუტკარს. როცა უკვე წამოვიზარდე, ვცდილობდი მას დავხმარებოდი, დღემდე მახსოვს რამხელა სიხარული იყო, როცა ჩვენმა მეფუტკრემ პატარა ზომის ფუტკართან სამუშაო ქუდი მაჩუქა. თავი ძალიან დიდი და ჭკვიანი მეგონა. საოცრება იქნებოდა ამის შემდეგ ამაზე უარის თქმა. მას შემდეგ, როგორც კი მამაჩემი ქუდს აიღებდა და საფუტკრისკენ წავიდოდა, რა საქმე უნდა მქონდა, რომ არ მიმეტოვებინა და უკან არ გავყოლოდი. ისეთი სიმშვიდე და ჰარმონია სუფევს საფუტკრეში, ერთგვარი თერაპიაა იქ მუშაობა, თუ შეიძლება ამას მუშაობა უწოდო. მსხვილფეხა პირუტყვიც ყოველთვის გვყავდა, სადაც დედას ვეხმარებოდი, თუმცა არ დავმალავ, მიუხედავად იმისა, რომ მარტოც მომივლია საქონლისთვის მაინც არ არის საჩემო საქმე. მეხილეობა, მებოსტნეობა ყვავილები და სათბური ცალკე სიამოვნებაა. ვერაფერი მამშვიდებს ისე, როგორც მცენარეები. საკმაოდ საინტერესო და შრომატევადი საქმეა.
განათლებას რაც შეეხება, ჯერ დილეტანტი ვარ, ძალიან ბევრი რამ მაქვს კიდევ სასწავლი. სწავლა არასდროს არ უნდა შეწყვიტო, ყოველთვის უნდა განვითარდე და სიახლეებისადმი მიმღები იყო.
_ დასაქმებული ხართ, ეკონომიკის განვითარების და ინოვაციების ცენტრში. თქვენი სამსახურის შესახებაც რომ მოგვიყვეთ, ძირითადად რას საქმიანობთ? რომელი განხრით ხართ?
_ დიახ, ვმუშაობ ა(ა)იპ ეკონომიკური განვითარებისა და ინოვაციების ცენტრში სოფლის მეურნეობის განყოფილებაში. ძირითადად კონსულტაციას ვუწევ მოსახლეობას, ვაცნობთ ინფორმაციას სხვადასხვა პროექტების, გრანტების შესახებ. ვეხმარებით განაცხადების შეტანაში, პროექტების წერაში და სხვა მრავალ საქმეში, რაც სოფლის მეურნეობას ეხება.
გამომდინარე იქედან, რომ პანდემიის გამო სწავლება უნივერსიტეტში მიმდინარეობდა ონლაინ რეჟიმში, ხელი არ შემშლია სამსახურში. რაც შეეხება ოჯახს მყავს არაჩვეულებრივი მეუღლე, რომელიც მართლა ყველანაირად მიწყობს ხელს, რომ ეს ყველაფერი ერთდროულად ვაკეთო, თორემ მართლაც შეუძლებელი იქნებოდა.
_ სამომავლო გეგმებზეც რომ გვესაუბროთ.
_ პირველ რიგში უნივერსიტეტის დამთავრება წარმატებით, შემდეგ მინდა საკუთარი საქმის წამოწყება და რაც მთავარია სწავლის გაგრძელება, თუმცა ამ ყველაფერს დრო გვიჩვენებს. სურვილი და მოლოდინი დიდი მაქვს, ახლა ამით შემოვიფარგლები.
მარიამ გოგეშვილი ქალთა ფეხბურთის, საყვარელი პროფესიის და მომავლის შესახებ

ესაუბრა ნინია ბარამიძე
განყოფილება: საზოგადოება
გადასვლები: 872