აჯობეთ ეშმაკს!
ხალხი გაღიზიანებულია, ზო­­გი    დე­პრესიული, დადარდიანებული,   ზო­­გიც ნაადრევად დაძაბუნებული და დაბერებული.  ხალხის ასეთი მდგომარეობა, განსაკუთრებით დიდ ქალა­ქებში უფრო იგრძნობა. მახსოვს სა­ბ­ჭოთა კავშირის ბოლო წლების მო­სკოვი. იქ არა მარტო სხვა რესპუბლიკებიდან, არამედ მოსკოვის გარე­უბ­ნებიდან ჩასულ ხალხს მოსკო­ვე­ლე­ბი ვერ იტანდნენ. მიზეზი კი,  პირველ  რიგში, პროდუქტების  და  სხვა საყოფაცხოვრებო საჭიროების ნივთე­ბის თუ ტანსაცმლის ნაკლებობა იყო.  გარეუბნების  პროდუქტების მაღაზიებში კი - ცარიელი დახ­ლები. საბჭოთა მოსკოვი ცდილობდა,  რომ დასავლეთიდან  ჩამოსულ სტუმრებს არ შეეგრძნოთ აღნიშ­ნუ­ლი სიღარიბე  და ყველაფერი,  თუ  კი  რამე  ჰქონდათ,   ცდილობდნენ   მოს­კო­ვის მაღაზიებში შეეტანათ.  პროდუქტების თუ ტანსაცმლის მაღაზიებთან გრძელი რიგები  იდგა.  რიგები ყველაფერზე.  ზოგი რიგს იკავებდა ისე, რომ არ იცოდა, რა იყი­დებოდა  და  ფიქრობდა - ბოლ­ოში რომ გავალ, რაღაც დეფიციტური იქნება და ვიყიდიო - ფული მაინცდამაინც არ ჭირდა,  ხოლო ვისაც მატერიალური გაჭირვება ჰქონდა,  რიგს იკავებდა და ამ რიგს ყიდდა. კარგად მოგეხსენებათ რიგში დგომა თუ ვის უჭირდა, ან ეზარებოდა.  სწორედ  ჩვენ,  ქართველებს,  ჩვენ  ვყიდულობდით რიგებში  ადგილებს (და სწორადაც ვიქცეოდით,  რადგან ვიცით ჭეშმარიტება - დრო ფულია).                             
დღე­ს საქართველ­ოშიც მკვე­თ­რ­ად   შეიცვალა ადამიანის ფსიქო­ტი­პაჟი, მაგრამ ამის მიზეზი სულ სხვა გახლავთ.  მიზეზი არა პროდუქტების ნაკლებობა,  არამედ მსყიდველობის უნარის დაკარგვაა.  მაგრამ მო­სკოვის იმ პერიოდს მაინც ჰგავს:  გინდ პროდუქტი არ გქონია და გინდ პროდუქტის შესაძენი ფული.  ყველაფერი ეს, მაშინ საბჭოთა    ბო­ლო  წლებში,  რომელიც მე მოს­კ­ოვში გავატარე (ჩემი სამედიცინო მოღვაწეობის გამო)  სისტემის ჩამ­ო­შლამ გამოიწვია (საბჭოთა კავშ­რ­ის რღვევამ). დღეს საქართველოში, სხვადასხვა სფეროში, გაუმართავი, დაულაგებელი სისტემის ბრალია ყვე­ლაფერი.  პრობლემები ხელოვნ­უ­რადაა წარმოშობილი, რადგან  გაჩ­ნ­დნენ  ძალიან  მდიდრები  და  ძა­ლ­იან ღარიბები.  საშუალო ფენა, რომ­ელიც ქვეყნის სიძლიერეს ქმნის, უფრო სიღარიბისკენაა  და  თან ყო­ველდღიურად  ღარიბდება ერო­ვნ­ული ვალუტის თითქმის ყოველდ­ღიურ  დაცემასთან  ერთად. მარ­თ­­ა­ლია გარე  ფაქტორები  პლუს პანდემია დიდ როლს თამაშობს ჩვენი ქვეყნის ეკონომიკისა და პოლიტ­იკის, რბილად რომ ვთქვათ, გაყინ­ვაში,  მაგრამ მთავარი  დამნაშავე  მაინც  ჩვენში,  ქართველებში,  ძირი­თ­ადად იმათში უნდა ვეძებოთ, ვისაც ეკონომიკისა და პოლიტიკის სადავეები უპყრიათ ხელთ.   
გა­­­მ­­­­ო­­­­სა­­ვალი: ყველა სფეროში ძირ­ეული რეფორმებია ­ებელი. რეფორმატორები კი განსაკუთრებით ჭკუით უნდა შეირჩეს  ხალხის მიერ, რაშიც დასავლეთის დახმარება აუცილებლად გვჭირდება, თორემ  ბიძაშვილ-მამიდაშვილობით (და არა პროფ­ესიონალიზმით) სამსახურებში  და­ნ­იშ­ნული ადამიანები ისევ ისეთივე  „რეფორმებს“   ჩაატარებენ,  როგო­რიც  დღემდე  ტარდებოდა, მაგალი­თად, ჩამოშლილ სამართალ­დამცავ სისტემაში.
 მე პირადად,  ექიმმა,  ვინც  დღე­და­ღამ   ავადმყოფების ჯანმრთელ­ობაზე ზრუნვით ვცხოვრობ და სხვა საქმეებისთვის  დრო ნაკლებად მრჩ­ება,  ამ    დაულაგებელი  და გაუმ­ა­რ­­თავი იურიდიული სისტემით დიდი ფსიქოლოგიური ზიანი მივ­იღე.  ათასობით თუ  არა ასობით ქართველი წლების განმავლობაში ნამდვილად მყავს მიქელ-გაბრ­იე­ლისთვის წართმეული. მაგრამ პო­ლ­იტიკურ სავარძლებში მოკალათებ­ულებმა  მაინც სიბოროტეს დაუ­ჭირეს მხარი,  რადგანაც  ვიღაცამ ზემოდან  დარეკა,  რომ კი დააშავა  ჩემმა  ახლობელმა,  მაგრამ იგი არ უნდა დაისაჯოსო,  რაც  ადგილობრივმა მონური ფსიქოლოგიის მქო­ნეებმა უსიტყვოდ შეასრულეს.  წე­სი,  კანონი,  კონსტიტუცია,  ე.წ.  ­ლენიანი  პირების  ბიძაშვილ-მამიდ­ა­შვილებზე  არ  ვრცელდება.  (თუ­მცა, მეც საკმაოდ გავლენიანი მეგობრები და ნათესავები მყავს,  მაგრამ მსგავს რამეს არ ვკადრულობ).  ასეთებს კიდევ უნდათ  ხელისუფ­ლებაში  მოსვლა (გაუტკბათ).  რა, მეორედ თუ მესამედ მოსვლის შემდეგ  ააშენებენ   გურიას და მთ­ელ საქართველოს?   
­მი­­­უ­­­შ­ვით ღირსეული ადამიანები  „საჭესთან“  და ნახავთ, თუ არ შეი­ძლება ქვეყნის აშენება, თანაც უმოკლეს დროში.  აჯობეთ ეშმაკს საკ­თარ თავში საქართველოს გულ­ისთვის, სამშობლოს გუ­ლ­ისთვის. ახ­ლა ისეთი დრო  და­დ­გა,  რომ  ­ქა­რ­­თ­­ვე­ლებმა  ყველგან   და ყველ­ებით უნდა ვიმოქმედოთ,  სუ­ლე­რთია მდიდარი ხარ თუ ღარიბი.   გაა­ღვი­ძეთ თქვენს გულში მიძი­ნებული პატრიოტული გრძნობები და დიდი ხნის უკან დასმულ კი­თხვასაც - გვეშველება რამე?  პას­უხი გაეცემა - გვეშველება! გვეშ­ველება!... 
და  ბოლოს სიხარულით ვიყვი­რებთ - გვეშველააა!!!