სოფლის სახლი ზამთარში გან­ს­აკუთრებით ცივია, ამიტომ ზამთრის დადგომისთანავე მთელი ოჯახი ერთ ოთახში ვიყრიდით თავს, სა­დ­აც დიდი თუჯის ფეჩი გვენთო. მის ძირში ყოველთვის იყო ხმელი და ნედლი შეშები, ასევე ფიჩხი დილ­ით, რომ ადრე გაჩაღებულიყო ცეც­ხლი. მშობლები გათენებამდე იღვი­ძებდნენ, მამა საყოლთან მიდიოდა, საქონელი ყოველთვის ბევრი გვყ­ავდა, დედა ჩვენი სასკოლო ტანს­აცმლისა და საუზმის მომზადებას იწყებდა, ჩვენ კი ჩაიდანის ხმაური და გაფიცხებული პურის სურნელი გვაღვიძებდა, მერე ვისაუზმებდით და სკოლაში ერთად მივდიოდით, ფეხით, რა თქმა უნდა,  იქედანაც ერ­­თად ვბრუნდებოდით, გზად ვინმე გვემგზავრებოდა ყოველთვის. ძალ­იან მიყვარდა უფროსების საუბრის მოსმენა, განსაკუთრებით როცა ძველ ამბებს იხსენებდნენ.
სკოლიდან დაბრუნებულებს დას­ვ­ენების დროც არ გვრჩ­ებოდა, ზამ­თრის დღე მოკლეა, მაშინვე გაკვ­ეთილების მომზადებას ვიწყებდით, მშობლები ისევ საქმეს შეუდ­გებ­ოდნენ, დედა მეორე დღისთვის სადილის მომზადებას იწყებდა, მამა შეშას იმარჯვებდა, დიდი თოვლის დროს შუქი ხშირად ითიშებოდა, ამიტომ ,,ლამპას," ვანთებდით. შუ­შის გაწმენდა ცალკე პროცესი იყო, დედა მას დიდ დროს უთმ­ობდა.
დასაძინებლად ჩვენ ადრე ვწვ­ებიდით, დედა ,,ლამპას" ჩაუწევდა ადვილად რომ დაგვძინებოდა, თავად კი მეორე დღის გაკვეთილებს გად­ახედავდნენ და ასე გრძელდებოდა. მაშინ ეს ყველაფერი რთული იყო, მაგრამ დღევანდელი გადასახედიდან კარგი გასახსენებელი,რადგან ყველანი ერთად და ბედნიერად ვიყავით, ის ადამიანებიც ბედნიერები იყვნენ, ვინც ჩვენს გარშემო იყო, სახე არავის ჩამოსტიროდა.
მარინა ჩხაიძე