მამათიდან, როგორც ცნობილია, 250 ადამია­ნი წავიდა ომში, მათგან ბე­ვრი პედაგოგი იყო, მოსწავლეებიც, კუ­რ­სდამთავრებულებიც.
ბევრი მათგანის ცხოვრება, სამ­წუ­­ხაროდ, იქ დასრულდა. ვეღარ და­უბრუნდნენ სოფელსა და ოჯ­ახს. ერთ-ერთი მათგანი ეპიფანე მოსეს ძე ხელაძე იყო.

1942 წლის სექტემბერში, როცა სწავლა ჩვეულებრივ დაიწყო, სკო­ლაში აღარ მოსულა დირექტორი, იგი ამ დროს ზურგჩანთას ალაგებდა და ფრონტზე წასას­ვლელად ემ­ზადებოდა, მან ახალგაზრდა მე­უღლე, ზინა ჩხაიძე, შვილები და მოხუცი მშობლები დატოვა შინ.
მოკლევადიანი წვრთნების გავ­ლის შემდეგ, მონაწილეობა მიიღო ჩრდილოეთ კავკასიაში გამართულ ბრძოლებში
1942 წლის დეკემბერში თავის ოცეულთან ერთად იცავდა სოფელ სანიბას. შეუპოვარი, უთანასწორო ბრძოლა გაჩაღდა, დიდხანს უკუ­აგ­დებდნენ მტრის ცოცხალ ძალას და საბრძოლო ტექნიკას, მეთაურმა და ჯარისკაცებმა ერთმანეთს შეჰ­ფი­ცეს, ვიდრე მაშველი ძალა მოვიდოდა, სოფელი არ დაეთმოთ გერ­მანელებისათვის, თუნდაც ეს სიცოცხლის ფასად ყოფილიყო. ასეც მოხდა, მტრის ყუმბარამ მძიმედ დაჭრა მეთაური, მიუხედავად დიდი ტკივილისა მებრძო­ლების გამხნევებას ცდილობდა, ლაზარეთში გა­დაყვანისას მეგობრებს დაბრუნების იმედით დაემშვიდობა, მაგრამ ვერ ახდა მისი ოცნება, ჭრილობა  მძიმე და საბედისწერო გამოდგა, მან 34 წლის ასაკში ცხოვრება უცხო მი­წაზე დაასრულა და მშვიდობის­ა­თვის ბროლას შეეწირა.
             მარინა ჩხაიძე