,,ჰო და არას” სტუმარია არ­­ჩეულელი ახალგაზრდა, წა­­რ­მატებული სპეციალის­ტი, მა­რი ხანთაძე
_ მოგვიყევით თქვენს შეს­ა­ხებ. სად დაიბადეთ, გაი­ზარდეთ; გაიხსენეთ ბავშვო­ბის წლები. ყველაზე ტკბი­ლი მოგონებები, რომელიც გაკავ­შირებთ ლანჩხუთთან.
_ დავიბადე ლანჩხუთის რა­­­­­­­­ი­­ონის სოფელ არჩეულში. არ­­­ჩეულის დაწყებითი სკოლის დამთავრების შემდეგ სწა­ვლა ნიგვზიანის საჯარო სკო­ლაში გავაგრძელე.  მყა­ვ­დნენ არაჩვეულებრივი პედაგოგები. დაწყებით სკოლაში ზოია ტუღუში, რომელმაც უდ­იდესი ზეგავლენა იქონია ჩემზე, საუკეთესო პედაგოგი და ყველასათვის მისაბაძი ადამიანია. ალბათ ღვთისგან ბოძებული საჩუქარია, გყა­ვ­დეს ასეთი პედაგოგი, ადამია­ნი დაჯილდოებული ყველა­ნაირი ღირსებით, ნიგვზიანის საჯარო სკოლაც საუ­კეთესო პედაგოგებითაა და­კომპლექ­ტე­ბული. ჩემი კლასის დამრიგებელი კი სოსო ტუღუში იყო, მა­თემატიკის საუკეთესო მასწა­ვლეველი.ჩვენ სამი დე­დ­­მამიშვილი  ვა­რთ.  მამა 14 წლისას გა­რ­­და­მეცვალა. მა­შინ ჩემი უფ­როსი და სტუდენტი იყო. მომდევნო წელს ჩემი ძმა, მერე კი მე გავხდი სტუ­დენტი.  ცოტა არ იყოს, დე­დ­ისთვის ძნელი გახდა სა­მი სტუდენტის რჩენა, მას მოუწია ემიგრაცაში წა­სვლა, ჩვენი სწავლის თანხის გადახდა შესა­ძ­ლებელი რომ ყოფი­ლიყო. ჩვენ სამივენი სწა­ვ­ლას­თან ერთად ვმუ­შა­ობდით. მიწევდა ღამის სა­ათებში მუ­­შაობა, დილით კი უნი­ვე­რსიტეტში წასვლა, ვცდი­ლ­ობდით ერთად გავმ­კლა­ვებო­დით ყველაფერს. მა­რთლაც, ერთად ყველაფერი შევ­ძე­ლით და ეს ერთად ყო­ფნის პრინციპი გამომადგა სამსა­ხურშიც.
_ როგორც ვიცი, იყავით თბილისში კომპანია ,,გალფის" ერთ-ერთი ფილიალის მენეჯერი. რამდენიმე დღეა დაწინაურდით.  რა გზა გა­ი­­­­არეთ, რომ წარმატების­თვის მიგეღწიათ?
_კომპანია ,,გალფს“ 2014 წელს შევუერთდი, სტუდენტი ვიყავი. ამ პერიოდში სა­მსახური ძალიან მნიშვ­ნე­ლო­ვანი იყო ჩემთვის. დავიწყე მა­ღ­აზიის მოლარე-კონსულტანტის პოზიციიდან. შემი­ძლია თამამად ვთქვა, რომ ამ კო­მპანიაში გავიზარდე.  შემ­დეგ გა­დავედი ადმინისტრატორის პოზიციაზე. იმის­თვის, რომ შეძლო საყვარელი პროფესიის პოვნა, საჭი­როა თავდაპი­რველად, აღმო­აჩინო საკუ­თარი თავი. ამ კომპანიაში მე ვიპოვე ჩემი თავი, პირველი ნაბიჯები ყოველთვის დიდ ძალის­ხ­მევას მოითხოვს, შეს­აბამისად ვცდილობდი უფრო და უფ­რო მეტი მესწავლა, მეშ­რომა და კიდ­ევ უფრო წინ წავსულიყავი, ას­ეც მოხდა, რა­მ­დენიმე თვე­ში გავხდი მე­ნ­ეჯ­ერი. ჩე­მ­თვის ძა­ლ­იან მნიშ­ვნე­ლ­ო­ვანია პატივ­ისცემა, გუ­ნდუ­რობა, სი­ახლე­ები­სკენ სწრა­ფვა, რაც კომ­პან­ია­ში ნა­თ­­­ლად ჩანს. და­უსრუ­ლებლად შეიძ­ლება საუბ­არი კომპანიის მი­ერ გა­კეთე­ბულ უამრავ სი­კე­თეზე. ,,გალფი" არის კომპანია, რომელიც მუ­დმივად ვი­თარდება. მინდოდა, რასაც ვაკეთებდი, ყო­ვე­ლ­თვის იმაზე უკეთესად მე­კეთებინა, ვიდრე ჩემგან ელოდნენ ამას. ეს შრომა დამიფასდა. რამდენიმე დღის წინ გადავედი ახ­ალ პოზიციაზე - ეიჩარში. დი­დი იმედი მაქვს, აქაც იგივე შემარ­თებით გავაგრძელებ ჩემს საქმიანობას
_ რას ურჩევთ ახალგა­ზ­რდებს? რა არის მთავარი წარმატების მისაღწევად?
_ ახალგაზრდებს ვურჩევ არ დაიღალონ. ბევრი შრო­მაა საჭირო იმისთვის, რომ მია­ღწიო წარმატებას. არ არსებობს გამოუვალი სიტ­უ­ა­ციები და ბრძოლას ყოვე­ლთვის აქვს აზრი. სწორ და სანდო ხალხთან ერთად მთე­ბის გადადგმა შეგიძლია. არ იფიქრონ,  რომ რამე არ ეხე­ბათ, არ არსებობს სა­თ­აკილო საქმე, შეხედონ ყველაფერს ისე, რომ ეს პი­რადად მათია, თუ ამას შეძ­ლებენ, წარმატება აუცილებლად მოვა
_რას ფიქრობთ უკრაინაში მიმდინარე პროცესებთან და­კა­ვშირებით?
_ძალიან განვიცდი იმ მდგო­­მარეობას, რაც დღეს უკრაინაში ხდება. უკრაინა არის ერთადერთი ქვეყანა ყო­ფილი საბჭოთა კავში­რის ქვე­ყნებიდან, რომელმაც შეძ­ლო ცივილ­იზებული მსოფ­ლიოს­თვის და­ენახ­ებინა პუ­ტი­ნის სახე, რ­გ­ორც ოკუპა­ნტის და სა­ში­შის. ძი­რ­გა­მომ­პა­ლი პუ­ტი­ნის რუს­ეთის რეა­ლ­უ­რი სა­ხის და­ნა­ხვაც შე­საძ­ლე­ბელი გა­ხადა. მე მჯე­­რა, რომ უკ­­რა­ინა გაი­მარჯვებს და ჩვენ ცივილიზებული სამყაროს თი­თოეული წევრი ვალში ვი­ქნებით იმ უკრაინ­ელი ხა­ლხის წი­ნაშე,  ვინც შე­იწირა და­მ­ყრობ­ლუ­რი ვე­ლ­ური ჟინით შეპყ­რო­ბილმა პუტინმა. ვუყურებ და აღ­ფრთოვანებული ვარ უკ­რა­ი­ნ­ელი ხალხის ერთი­ანო­ბით, პატ­რიოტიზმით ქვეყნის სი­ყვარულით და თავგანწი­რ­ვით.
_ ვხედავთ თქვენს კომენ­ტარებს ,,ალტ-ინფოს" წი­ნა­აღმდეგ. გთხოვთ, გვესა­უბ­როთ ამის შესახებ.
_ ვამაყობ საქართვე­ლოს ტე­რიტორიული მთლი­­­ან­ობი­­ს­თვის ბრძოლაში დაღ­უპუ­ლი ჩემი გმირი ბიძით, თამაზ ტყეშელაშვილით.  23 წლის იყო, როცა დაიღუპა. 27 წელი ვეძებდით მის საფ­ლავს. 2019 წელს კი სხვა გმირ ბიჭებან ერთად, რო­გორც იქნა, მოხერხდა მისი ნეშტის მშობლიური სოფ­ლის, არჩეუ­ლის მიწის­თვის მიგვებარებინა. მე ვიდექი სა­­მე­ბის ტაძარში, ცრემლები მა­ხრჩობდა და თან სიამაყით გუ­ლი მევსებოდა, რომ მყავს გმირი ბიძა და დღეს, პარტია, რომელიც ოკუპანტი რუ­სეთის მხრიდან ფინანსდება, უნდა მოგვევლინოს ქვეყნის ,,პატრიოტად“.  არ უნდა მივცეთ მას უფლება შეურაცხყოს ჩვენი გმირი ბიჭები. მე მაქვს განსა­კუ­თრებული პროტესტი მათ წი­ნააღმდეგ და საამისო მი­ზეზიც მაქვს, არ და ვერ შე­მოევლება ამ თემას ჩემთვის. ვიბრძვი და ვიბრძოლებ ჩემი გმირი ბიძის სახელით მისი გმირული სულის საპატი­ვცემულოდ. რუსეთი ოკუპანტია და მას არანაირი კეთ­ილი ზრახვა ჩემი ქვეყნის მი­მართ არ გააჩნია!
_და ბოლოს, როგორ ქვე­­ყ­ანაზე ოცნებობთ და მოგვი­ყევით სამომავლო გეგმებზე...
_ვნატრობ ისეთ საქარ­თვე­ლოს, სადაც ადამიანებს ექ­ნებათ უფრო მეტი სიყვა­რული, პატივისცემა ერთმან­ეთის მიმართ. მინდა ისეთი ქვეყანა, სადაც ხალხი, პირ­ველ რიგში სახელმწიფო მო­ხელე იქნება კანონმო­რჩილი.  თუ ეს არ იქნება ისე, როგორც განვითარებულ ქვეყნებშია,  ვერასდროს წავ­ალთ წინ.
ჩემთვის ამოსავალი წერ­ტი­ლი და ქვეყნის წინსვლის პერსპექტივა არის კანონ­მორ­ჩილ ადამიანებში. თუ სი­ყვარული იქნება ადამიანებს შორის, ეს იქნება ქვეყანა, სადაც ყველას გა­უხარდება ცხოვრება. გეგ­მაში მაქვს სწავლა სხვა ქვე­ყანაში გავა­გრძელო, მეტი შესაძლებლობებით დავბ­რუ­ნდე საქართველოში და უფ­რო მეტად გამოვადგე ქვე­ყანას. ჩვენი ქვეყნის სავალალო მდგომარეობის მიზეზიც ზუსტად არის ის, რომ ქვე­ყანაში გამეფებულია შერ­ჩე­ვითი სამართალი, რომელიც ანგრევს ქვეყანას, ასუს­ტებს მის ყველა ინსტიტუტს და შედეგიც გვაქვს სა­ვალალო. კანონი უნდა მო­ქმედებდეს ერთნაირად სა­ხელმწიფო მო­­ხელესა და რიგით მოქა­ლაქეზე.