,,ჰო და არას“ დღევანდელი ნომრის სტუმარია მერის წარმომადგენელი მაჩხვარეთის ადმინისტრაციულ ერთეულში, ტრენერთა ტრენერი საარჩევნო და თვითმმართველობის საკითხებში, გოჩა ცინცაძე.
_ ბატონო გოჩა, გაიცანით თქვენი თავი ჩვენს მკითხველს, გვიამბეთ თქვენს შესახებ.
_ პირველ რიგში მადლობა იმისთვის, რომ დაინტერესდით ჩემი პერსონით. ვარ ერთი უბრალო პიროვნება, დავიბადე ქალაქ ლანჩხუთში, დავამთავრე ლანჩხუთის პირველი საჯარო სკოლა 1980 წელს. პროფესიით ვარ ზოოინჟინერი, მომანიჭეს აგროქიმიკოსის წოდებაც, აგრარულ უნივერსიტეტში ორჯერ მაქვს აღებული საარჩევნო მოხელის სერტიფიკატი, გავლილი მაქვს ტრენერთა ტრენერის სრული კურსი, აღებული მაქვს საერთაშორისო სერტიფიკატები, მაქვს საჯარო სამსახურში მუშაობის გამოცდილება.
_ გთხოვთ უამბოთ ჩვენს მკითხველს თქვენი შრომითი გამოცდილების შესახებ.
_ ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ, 1987 წელს მუშაობა დავიწყე ლანჩხუთში კომპლექსურ-აგროქიმიურ ლაბორატორიაში, უფროს ინჟინრად. ჩემი ხელმძღვანელი იყო ბატონი კუკური ჯორბენაძე, ასევე ქალბატონი სონია ბაუმი, სოფლის მეურნეობის მეცნიერებათა დოქტორი. შემდგომში გადამიყვანეს ლანჩხუთის ყველ-კარაქის ქარხნის მთავარ ტექნოლოგად, სადაც ვიმუშავე ოთხი წელი, ქარხანას ხელმძღვანელობდნენ ქალბატონი ჯულიეტა კვერენჩხილაძე და ბატონი მიშა მელუა. ვაწარმოებდით ხარისხის ნიშნიან პროდუქციას, ქარხანა იყო ერთ-ერთი მოწინავე რესპუბლიკაში. ვაწვდიდით რძეს ერთ წლამდე ასაკის პატარებს, ანაზღაურების გარეშე. შემდგომ წლებში ვმუშაობდი ქალაქ თბილისში, თბილისის მერიის ვეტერინარულ სამმართველოში სახელმწიფო ვეტინსპექტორად, შემდგომში შპს ,,შავი გედის“ ეკოლოგიის ექსპერ
ტად და ვარკეთილში დიაგნოსტიკური ცენტრის დირექტორად. ამჟამად ვარ მერის წარმომადგენელი მაჩხვარეთის ადმინისტრაციულ ერთეულში.
_ გთხოვთ გვიამბოთ, ამჟამინდელი თქვენი საქმიანობის შესახებ.
_ ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტს ჰყავს 16 რწმუნებული, ყველა მათგანი არის პროფესიონალი თავისი საქმის. რა შემიძლია გითხრათ, მეუხერხულება ჩემი საქმიანობის შესახებ, საუბარი არ მინდა მკითხველი გადავღალო. გეტყვით, რომ სოფლის რწმუნებულება არ არის ადვილი, რწმუნებულს აქვს დიდი პასუხისმგებლობა, მას ევალება თითქმის ყველაფერი, უნდა ერკვეოდეს ნებისმიერ საკითხში. პირველად დავინიშნე სპეციალისტად, ჩემი ხელმძღვანელები იყვნენ: გეგა იმნაიშვილი და ვასილ ურუშაძე. ბოლო წლები ვხელმძღვანელობ სოფელ მაჩხვარეთს, სოფელში იყო უამრავი პრობლემა ცენტრალური გზის, სანიაღვრე არხების, ავარიულ მდგომარეობაში მყოფი საცხოვრებელი სახლების და ა.შ. ამჟამად სიტუაცია შეცვლილია, გაკეთდა ორი თანამედროვე ინფრასტრუქტურის ორი ხიდი სოფელ ჯუნ-მერესა და სოფელ ორაგვეში, დაიგო ასფალტის შავი საფარი სოფლის ცენტრალურ ქუჩაზე, სამების და წმინდა გიორგის ქუჩაზე. ასევე ამავე ქუჩაზე დამონტაჟდა სანიაღვრეები. სოფელ ჯუნმერესა და სოფელ ორაგვეში დასასრულს მიუახლოვდა ცენტრალური გზის რეაბილიტაცია, სოფელ ჯუნ-მერეში მიმდინარეობს სპორტული სტადიონის მშენებლობა, გადაიხურა და სახურავი გადაეცა სტიქიით დაზარალებულ ოჯახებს, მაგრამ პრობლემური საკითხები სოფელში კვლავ არის. არის რამდენიმე სოფლის შიდა გზა, რომელიც ავარიულ მდგომარეობაშია. გვაქვს საყანე ფართობების შეღობვის პრობლემა, ჩასატარებელია რამდენიმე უბანში ნაპირსამაგრი სამუშაოები. ვფიქრობ, რომ ხელმძღვანელობის თანადგომით ეტაპობრივად ეს პრობლემაც მოგვარდება. ასევე გვაწუხებს წყლის პრობლემაც გარკვეულ უბნებში.
_ ვის გაიხსენებდით თქვენი მუშაობის პერიოდში?
_ ბევრი ადამიანის გახსენება შემიძლია, მაქვს სათანადო რესურსი ამ საკითხზე, მაგრამ გავიხსენებდი ქალბატონ ვარდო კვასხვაძეს, ქალბატონ ლილი წილოსან-სარიშვილს, თეა გოგუაძეს, პატარა მარიამ ბისიეშვილს, რომლებიც დღეს სამწუხაროდ ჩვენს გვერდით არ არიან.
_ გვიამბეთ თქვენი სტუდენტობისა და მეგობრების შესახებ.
_ სტუდენტობის წლები ყველაზე ტკბილად მაგონდება, სტუდენტობის დროს ბევრი მეგობარი შევიძინე, რომელთანაც დღესაც მაქვს ურთიერთობა და კომუნიკაცია. ჩემი მეგობრებიდან მამუკა კოტეტიშვილი პროფესორია, იაგო მაჩაბელი, გია ჯავახიშვილი, ზურაბ ერქომაიშვილი წარმატებული ბიზნესმენები. ზოგი მათგანი საქართველოშია, ზოგი უცხოეთში მოღვაწეობს.
_ ყველაზე ბედნიერი და ტკივილიანი დღე თქვენს ცხოვრებაში?
_ ყველაზე ბედნიერი დღე ჩემს ცხოვრებაში არის ჩემი შვილის, აჩი ცინცაძის დაბადება. თუმცა ტკივილიანი დღეებიც ბევრი მაქვს გამოვლილი. ყველაზე მტკივნეულად მახსენდება 27 სექტემბერი, სოხუმის დაცემის დღე და მამის გარდაცვალება.
_ ცოტა რამ თქვენი ოჯახის შესახებ.
_ მყავს ერთი შვილი, აჩი ცინცაძე, სამხატვრო აკადემიის გრაფიკული დიზაინის მე-4 კურსის სტუდენტი, უყვარს წყალბურთი, იმოგზაურა ბევრ ქვეყანაში, უცხოეთში; დედა _ დინერი ცინცაძე, პენსიონერი, საზოგადოებრივი ჯანდაცვის ცენტრის ყოფილი თანამშრომელი.
_ რას ისურვებდით?
_ ვისურვებდი დაკარგული ტერიტორიების შემოერთებას, ქვეყნის სიძლიერეს, აღმასვლას და წარმატებას, რომელიც ერთიანად შეეხება ყველას. თუ ნებას მომცემთ თქვენს ინტერვიუში მოვიხმარ პატრიარქის, ერის სულიერი მამის, ილია მეორეს შემდეგ სიტყვებს:
,,როდოს იქნება? როგორ იქნება?
როცა კითხვები გულში ისმება,
ნუ უფიქრდები უაზრო კითხვებს,
ღმერთის წყალობით.
სუყველაფერი კარგად იქნება!"
გოჩა ცინცაძე: ჩემი ოცნებაა დაკარგული ტერიტორიების შემოერთება

მაია კუკულაძე
განყოფილება: საზოგადოება
გადასვლები: 713