ქვეყნის ჭირ-ვარამზე,  რამაც ჩვენი სოფლები და ქალაქები და­ცარიელების პირას მიიყვანა,  არაერთი  ჩვენგანი დაფიქრებულა და ჩვენებურად გვიძებნია  გა­­მ­ოსავლის გზები, თითქოსდა, ძაფის გორგალი, რომლის ერთი ბოლო  ხელში გვიჭირავს, თავი­სით მიგორავს, სადღაც დახ­ლართულ ლაბირინთებში ისე, რომ იმისაც გვეშინია, ეს ბო­ლოც არ გაგვისხლტეს საკუთარ ფი­ქრებში ჩაძირულებს.  გამო­სა­ვა­ლი კი არ ჩანს. იმისთანა კუ­თხ­ეში ვცხოვრობთ, როგორც წი­ნაპრები ამბობდნენ, კაკალი ხე­ლუკუღმა რომ ისროლო, წაღმა ამოდის. თურაშაულის პატრონი ტყეში ეძებდა პატრონსაო. ახლა ლუკმაპურის საძ­იებლად ჩვენი მომავალი უცხო­ეთში გარბის და ამას დასასრული აღარ უჩანს.
უპრიანი იქნება ჩვენი რაიონის ღვწლმოსილ ადამიანებს ვკი­თხოთ, თუ როგორ უნდა გა­აგრძელოს ერთმა პატარა ღა­რიბმა რაიონმა და მთელმა საქ­ართველომ  სვლა მომავლი­საკენ, როცა სოფლის მეურნეობა ვერ მუშაობას, მრეწველობა აღარ არსებობს და ეკონომიკაც,  შე­საბამისად, სულს ღაფავს. ამჯერდად ,,ჰო და არას“ სტუმარია პო­ეტი ჯემალ დობო­რჯგინიძე სო­ფელ მამათიდან.  
ბატონი ჯემალი გახლავთ ლანჩხუთის საპატიო მოქალაქე, მწერალთა კავშირის წევრი, საქართველოს მწერალთა კავშ­ირის გურიის რეგიონალური გა­ნყოფილების თავმჯდომარე. იგი 10 საბავშვო და სამი ლი­რიკული კრებულის ავტორია. წერო ბავშვებისათვის ეს ძალიან რთული საქმეა, ამ რთული და საპატიო საქმისათვის იგი მწე­რალთა კავშირმა დააჯილდოვა ,,შიო მღვიმელის” პრემიით. ახ­ლახანს ბატონ ჯემალს 80 წე­ლი შეუსრულდა.
_ ბატონო ჯემალ, თქვენ ხართ ხართ პოეტი, პოეტები ცდილობენ რომ დედაქალაქში იცხოვრონ. თქვენ მთელი ცხო­ვრება მშობლიურ სოფელ მა­მათში გაატარეთ.
_ ჩემთვის მაგალითია ვაჟა-ფშა­ველა. მას შეეძლო რომელი­მე ქალაქში ეცხოვრა, მაგრამ  არ ისურვა მშობლიური სახლის დატოვება.
_ მხოლოდ მშობლიური სახ­ლის სიყვარულის გამო, ვერ ტოვებს ადამიანი თავის კუ­თხ­ეს?
_ ყველა ადამიანი თავის თავს კარგად გრძნობს იქ, სადაც მას უხარია, მე ლანჩხუთში სამ ოთახიანი ბინა მაქვს, თბილისში ჩემი შვილის  ზაზას ბინა დაკე­ტილია  და მე იმ სახლში ვცხოვრობ, რომელშიც დავიბადე.
- ანუ თქვენი პოეზიის მასაზრდოებელი მაინც სოფელია?
_ დიახ სოფელი და ბუნება.
_ თქვენი მშობლიური სოფელი მამათი, წლების წინ სიმ­დიდრით გამორჩეული სოფელი იყო, რასაც სოფლის მეურნეობა ქმნიდა. დღეს როგორაა საქმე?
_ დღეს აქეთ რომ მოვდიოდი და გადავხედე მიტოვებულ ჩაის პლანტაციებს. გული მეტკინა და ასე მტკივა გული ყოველთვის. ისე ძალიან ცოტანი დავრჩით. ჩაის პალანტაციები არ შეი­ძლება რომ გავს­ხ­ლათ?შემდეგ რომ მოკრიფოს ხალხმა, ჩაი ფულს აი­ღებს, სოფელს შე­მოს­ავ­ალი ექნება ყველა გა­რბის თუ­­რ­ქეთში და იქ კრე­­ფენ ჩა­ის. 
_ თქვენს კუთხეში არიან თუ მუ­დმ­ივად  მაცხოვ­რე­ბე­ლი ოჯ­ახე­ბი?
_ ჩემს კუ­თხეში ხ­უ­თი მოს­ახ­ლე ვი­­­ყ­ა­ვ­ით და მა­­რტო ჩვენ ვარ, ოთხი სახ­ლი დაკე­ტი­ლია.
_  თქვენის აზრით  რა შემ­თხვევაში ექნება მომავალი სოფელს ჩვენს ქვეყანაში?
_ ღმერთმა ნუ ქნას, რომ სოფელს მომავალი არ ჰქონდეს. სოფლიდან გაჩნდა ქალაქები, სო­ფელს მომავალი რომ ჰქონდეს, ამისთვის საჭიროა ტექნიკა.  ვფიქრობ, რომ ხალხმა ისევ უნდა იბრუნოს პირი შრომისკენ. ჩაის პალანტაციები, რომელიც დარჩა კი შეიძლება რომ გაისხვლას, მოკრიფოს ხალხმა და მოსავალი მიიღოს. მდინარის პირას ყანები რომ არის, ისიც დაამუშაოს, იგრძნობოდეს უნდა სოფელში, რომ არის ცხოვრება და სიცოცხლე სჩქეფს. მე მაინც ვფიქრობ, რომ მომავალი სო­ფელს ექნება, იმიტომ რომ ქალაქები ძალიან გადატვირ­თულია. ჰაერიც აღარ ვარგა ქალაქში, ავტომანქანების გამონაბოლქვისაგან დაბინძურებულია. იმედია, რომ ამას მიხვდებიან ადამიანები და სოფელს დიდ ყურადღებას მააქცევენ. შემო­სავლის წყარო უნდა გაჩნდეს სოფელში. მე მაგალითად 360 ლარი მაქვს პენსია. რამდენიმე წლის წინ ეს დიდი პენსია იყო, ახლა არაა ასე, მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ადამიანს არ უნდა ეშინოდეს მომავლის, პირიქით მომავალს დიდი რწმენით უნდა უყურებდეს, ფიქრობდეს უნდა, რომ მომავალი უკეთესი იქნება.
_ მთავრობას რას ურჩევდით?
_ კაბინეტებში ჯდომას და იქედან მართვას ჯობია გავიდნენ ხალხში, გაიგონ, ვის რა უჭირს, რა პრობლემებია? როგორ შე­იძლება ამა თუ იმ კუთხის წინ წამოწევა და გადარჩენა და საერთოდ, საქართველოს გადა­რჩენა სოფელზეა დამოკიდებული.
_ ახალგაზრდებს რას ურ­ჩევდი?
_ ახალგაზრდებს ვურჩევ, თუ ძალიან დიდი ინტერესი არა აქვს სწავლის, ფიზიკურად იშრომონ; თუ ძალიან უნდათ ქალაქში წასვლა, მახლობელ ქა­ლაქში იყოს,  მშობლიურ კუ­თხესთან კავშირი ჰქონდეს. ნუ მოწყდება მშობლიურ კუთხეს იმიტომ, რომ იგი არის მასაზრდოებელი ადამიანის და სადაც არ უნდა წახვიდე თუ მოხვიდე, სულ ის შენი ბავშვობა ტრიალებს გონე­ბაში, ის ადგილები, სადაც იცხოვრე და ბავშვობა გაატარე. სულ შენს გონებაშია, ახ­ალგაზრდობას ვურჩევ შრომის­მოყვარე­ობას, მის გარეშე არაფერი გამოვა.
_ გაიხსენეთ ის დამსახურებული მამათელები, ვისაც განსაკუთრებული ღვაწლი მიუძღვით სოფ­ლის წინაშე.
_ უპირველესად მინდა გავიხსენო ჩვენი კარგი პედაგოგები: ამბროსი შევარ­დ­ნაძე და კონსტანტინე შევ­არ­დნაძე. ამბროსი შევარ­დნაძის ვაჟი, სახე­განთქმული ედუარდ შევარდნაძე. მწერლები: ნესტორ მალაზონია და შოთა როყვა, რომლებმაც შესანიშნავი ნაწარმოებები შექმნეს, მოღ­ვაწეობდნენ ბათუმში, მაგრამ არ ისურვეს ბათუმში დაკრძა­ლუ­ლიყვნენ და ორი მწერალია მამათის სასაფ­ლაოზე დაკრძა­ლული. სოციალისტური შრომის გმირები, ძალ­იან კარგი ხალხი, შუშანა დარჩია და  ჟონა კილ­აძე, რომელიც  პრო­ფესორ ბენო  დობორჯგი­ნიძის მეუღლე იყო. მათი შვილ­იშვილი, დავით ბაქრაძე ამერიკის შეერთებულ შტატებში საქართ­ველოს ელჩია. მინდა დიდი სიყვარულით მოვიგონო ქრისტეფორე ურუ­შაძე, სოფლის საბჭოს თავ­მჯდომარე, რომლის ხელმძ­ღვანელობით სოფელში აშენდა უნიკალური შენობა, სოფლის ბიბლიოთეკა საბავშვო ბაღი.
- კულტურის სახლიც ალბათ?
- კულტურის სახლზე ცალკე ვიტყვი, ძალიან კარგი კულტურის სახლი გვაქვს, სადაც 30 წელი ვიმუშავე დირექტორად, მერე შტატი შეამცირეს და ახ­ლა რა მდგომარეობაა არ ვიცი, ქონებას მოვლა და მზრუნველი ხელი სჭირდება.
_ დასასრულს რა იტყოდით?
_ მოვუწოდებ ჩვენი რაიონის ხელმძღვანელობას, კაბინეტში ყოფნას ჯობია ხალხში გავიდეს, მოიაროს ჩვენი რაიონის ტერიტორია, სოფლები. გაიგოს ვის რა აწუხებს, რაა გასაკეთებელი მომავალში, რისი დახმარება სჭირდება ხალხს და ხალხმა რო­გორ დაეხმაროს რაიონს, რათა ამ მდგომარეობიდან საქ­ართველო გამოვიდეს და უკე­თესი მომავალი ჰქონდეს.