,,ლანჩხუთი პლუსი“  ოთხმოცდაათიან  წლებში დაიბადა ლანჩხუთში და  თავისუფალი სიტყვის ,,ოაზისი“ გახდა  
ორიოდე დღის წინ, გაზეთი ,,ლანჩხუთ პლუსი“ დაემშვი­დ­ობა თავის ერთგულ მკითხველს, ამის შესახებ მისმა მთავარმა რედაქტორმა, ქალბატონმა ქეთ­ევან ნაკაშიძემ, გაზეთის ფეისბუქის გვერდზე გამოაქვეყნა წე­რილი  სათაურით: ,,გამომშვიდ­ო­ბება ერთგულ მკითხველთან!”
,,აი, დადგა დღე, როდესაც მე, თქვენი ერთგული და მოსიყვარულე ჟურნალისტი უნდა გამოგეთხოვოთ და გულწრფელი მადლობა მოგახსენოთ, რომ დღემდე კითხულობთ ჩემს გაზ­ეთს, რომელიც, არ დაგიმალავთ და ამ ბოლო დროს თვითონაც არ მაკმაყოფილებს.
აქვე ვეცდები განგიმარტოთ რატომ?
პირველ რიგში უნდა მოგა­ხსენოთ, რომ ეს გადაწყვეტილება უცებ არ მიგვიღია მე და ჩემს მეუღლეს, რომელიც 50 წელზე მეტია „უძლებს“ ჩემს რთულ პროფესიას და ბოლო 23 წელია პირადად უძღვება გაზეთ „ლანჩხუთი PLUშ”-ის მენეჯმე­ნ­ტს“_  წერს გაზეთის მთავარი რედაქტორი  და მისი დამაარსებელი, ქეთევან ნაკაშიძე, ძველი თაობის  ჟურნალისტი და მიგ­ნებული კალამის მქონე ავტ­ო­რი, რომელმაც არა ერთ ახალბედა ჟურნალისტს გაუღო რედა­ქციის კარი და თავის­უფალი სიტყვის არს და ხიბლს აზიარა.  ჩემოთვლა გამიჭირ­დე­ბა ალბათ რამდენმა ახა­ლბედამ გა­იარა ,,ქე­თე­ვანის სკოლა“, ახლა რომ რიგრიგობით გულ­დ­ა­წყ­ვეტილი პოს­ტავენ სო­­ცი­ალურ ქსელ­ში.  ,,ლა­­ნ­ჩხ­უთი პლუსი“  შუა ოთ­ხ­მ­ოცდაათიან  წლე­­­­ბში და­­­­­ი­­ბადა ლა­ნ­ჩხ­უ­თში და  თა­­ვისუფალი სიტყვის ,,ოაზისი“ გახდა,  საბჭ­ო­თა ტოტალიტარიზ­მის სა­მყაროდან ახლად გამოსული საქართველოს  ერ­­­თი პატარა რაიონის მოსახლეობისათვის, მაშინ ჯერ კიდევ ბევრმა არ იცოდა განსხვავებული აზ­­რის არსებობის შესა­ხებ, დიდი იყო შიში და კრძალვა.  ოთხმოცდა­ათ­ი­ანი წლების უშუქო ცივ დღეებში არა ერთ დაბრ­კოლებას გაუძლო გაზ­ეთმა, რომ ეარსება. ამ პერიოდის ერთი პატა­რა ამბავი თავა­დაც მინდა გავიხსენო: ოთხ­მოც­­დ­ა­ათ­იანი წლე­­­­ბი იდგა ლანჩხ­უთ­ის ჩაბნ­ელე­ბულ სადგუ­რში დი­­ლის ხუთ საათზე შემო­რახ­რახდა თბილ­ის­ის მატა­რე­ბელი, გაზე­თი მოვიდაო და­იძახა გამცილებელმა და თეთრქაღა­ლ­დ­შემოხ­ვე­ული ფუ­თა, რომლის გამოწ­ეულ ყუ­რზე ეწერა ,,ლა­ნჩხუთი პლუ­სი“ წინ გამოიტანა  და ჩა­ს­­ას­ვლელ კა­რთან დადო,  ახალ­გამო­ღვი­ძ­ე­ბული შე­ცი­ებ­ული მგზა­ვრები აჩოჩქო­ლდნენ, ყველამ გასას­ვლელისკენ გაიხედა, თით­ქოს რაღაც უცნაური ნივთი იდო ამ შეკვრაში, გავიფიქრე: ნეტა ვინღა კითხულობს ამ დაქ­ცეულ დრო­ში გაზეთს? მერე კარი გაიღო და ეს ფუთა მაღალ კაცს გა­დასცეს, ეს კაცი გახ­ლდათ ჯე­ირან ნაკაშიძე გა­ზეთის მა­მასახლისი, მენეჯმენტის ხე­ლმძღვანელი, მოგ­ვია­ნებით დასრულიად შე­მთხვე­ვით თავად აღ­მო­ვჩნდი ამ გაზეთის თა­ნა­მ­შრომელი    და მუდამ ტკ­ბილ მო­გონებებად დამ­რჩება იქ გატარებული 11 წელი, განსა­კუთრებული იყო რუ­ბრი­კები, რომლებიც ეხებოდა რაიონის გამ­ოჩენილ ადამიანებს, პედაგოგებს, ექიმებს, სახელო­ვნებო დარგების  წარმო­მა­დგენლებს, უბრა­ლო ადა­მიანებს, რომელთა ჩამოთვ­ლაც ალ­ბათ გამი­ჭირ­დება, ვაი თუ ვინმე გამომრჩეს.  დიდი სიყვარ­ულით მინდა გავიხსენო რუბრიკა ,,ხა­ლ­­ხური რე­წვის ოსტატები,“ რომელიც ყველაზე ძალიან მომწონდა. 
შეუძლებელია არ გა­იხს­ენო  გაზეთის გამომშვები რედაქტორი ლევან შა­ლი­კა­შვილი, მათთან მუ­შაობის ის დაუვიწყარი წლები, როცა წერილი იქვე, ხუმრობა-ხუმრობაში ცხ­­ვებოდა,  როგორ ხმა­­­­ლამ­ოღ­ებ­ული იც­ავდა ქა­რ­თული ენ­ის სიწმინდეს, ვინმეს რომ არ გაებედა და რაიმე ის­ეთი არ ჩა­ეწერა გაზე­თში. არასოდეს არა­ფ­ერი გამოეპარებოდა პატარა ნაეშმა­კარიც კი, საპასუხო ხუმრობა ყო­ველთვის მზად ჰქონდა: აი, რა დაგიწერია, ეტყობა კაი გამო­ძინებული არ ხარ. ან კიდევ _ წუხანდელ სიზმარს კი ნუ და­წერ, რაც მოხდა ის გვი­თხარი, კაი, კაი  ჯანდაბას მოყევი მაი სიზმარი და  მერე ინფორმაცია დაწერე სინამდვი­ლეში რაც მოხდა და ა.შ.
დღეს კი ადგილობრივი საზოგადოება იგებს, რომ გაზეთი დაიხურა და უამრავი პოსტია მიძღვნილი სოციალურ ქსელში, საერთოდ რომ  არ იცნობდე ,,ლანჩხუთი პლუსს“ მაინც ვერ აუვლიდი გვერდს პლუსელთა მოგონებებს. რაც მთავარია, ამ გაზეთმა შეკრიბა ადამიანები, რომელთა წერილები სხვადასხვა პერიოდში ავსებდნენ მის გვედებს და ასახავდნენ იმ მიმდინარე მოვლენებს, რომლებმაც აგერ უკვე ოცდამეექვსე წელია თვალსა და ხელს შუა გა­ირბინა. მენეჯმენტი, გათვლა და ის  ღი­­რებულებები, რომელსაც გაზ­ეთის მთავარი რედაქტორი ყოვ­ელთვის უფრთხილ­დებოდა, ხში­რად არ ემთხვევა ერთ­მა­ნეთს. ზოგჯერ ხდება ისე, რომ ვერცხლი სჯობია ოქროს. ბიზნესი ასე­თია, ღირებულებები კი სულ სხვა, თუმცა დრო და გარემოება ბევრს რამეს გან­საზღვრავს. იმ სიყვარულს, რაც ამ გეზეთმა სა­ზოგადოებაში და­იმსახურა, ალ­ბათ ვერაფერი გა­დაწონის.
მაია კუკულაძე