დღეს ვესტუმრეთ ლანჩხუთის ყველაზე ,,ძლიერ ქალბატონებს”. მათ, გარდა ბევრი კარგი საერთო თვისებისა, აკავშირებთ ის, რომ არიან ონკოპაციენტები.
,,ჰო და არას” სტუმრები არიან ქალბატონი მზია კვირკველია, ,,გამარჯვებულ ქალთა კლუბის“ ხელმძღვანელი და მასთან გაერთიანებილი ქალბატონები.
- დიდი მადლობა ინტერვიუსთვის, მინდა მოგვიყვეთ ისტორია, როგორ გაჩნდა იდეა, რომ თქვენ უნდა დაგეფუძნებინათ კლუბი, რომელმაც უამრავი ქალბატონის სიცოცხლე იხსნა?
- დიდი მადლობა, ჩვენით რომ დაინტერესდით!
დავიწყებ იმით, რომ 2008 წელს, როდესაც პირველად სკრინინგის პროექტით გავიკეთე კვლევა და აღმომაჩნდა მკერდის ავთვისებიანი სიმსივნე, ეს იყო შოკი, ტრაგედია, არამარტო ჩემთვის, არამედ მთელი ოჯახისთვის, თითქოს დავკარგე ცხოვრება და დავკარგე ყველაფერი. რამაც გადამაწყვეტინა მებრძოლა, ეს იყო შვილები.
გავიკეთე ოპერაციები, აღმომაჩნდა მეორე სტადიის მეორე გრეიდი, გავიკეთე ქიმიოთერაპიები, სხეულის თერაპიები, გორმონალური, ანუ სრული კურსი და 12 წლის განმავლობაში დავამარცხე დაავადება, გავიმარჯვე და მივხვდი, თუ რა ტკბილია და რას ნიშნავს სიცოცხლე. როდესაც ავადმყოფობის შესახებ გავიგე, ფსიქოლოგიურად ვიყავი ძალიან მძიმედ. ძნელია ადამიანმა, მარტომ გადახარშო თუ რას ნიშნავს კიბო, თითონ სიტყვა გაშინებს, მაგრამ ახლა თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ კიბო არ არის განაჩენი.
შემომეხმიანენ და გავწევრიანდი თბილისში გამარჯვებულ ქალთა კლუბში, იქ კლუბის პირველი წევრი ვიყავი და იქ მივხვდი რას ნიშნავდა ურთიერთობა, ერთობა და გადავწყვიტე, რომ ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტში დაგვეფუძნებინა ანალოგიური ფილიალი.
სულ პირველად ვიყავით 12 ქალბატონი გაწევრიანებული, ანუ მოვიძიე ინფორმაციები, მათთან ოჯახებში შევდიოდი. სტიგმა, რომელიც არსებობდა მაშინ, ძალიან მინდოდა რომ დამერღვია. კლუბში მყავდა ქალბატონი, რომლის მეუღლე მოვიდა ჩემთან გაკვირვებული მეკითხებოდა, „რა უქენი ასეთი ჩემს მეუღლესო, ჭიშკრამდეც კი არ გამოდიოდაო.“ მოკლედ, გავერთიანდით და შევქმენით ერთი დიდი ოჯახი, რომელიც ერთმანეთის გვერდით ვართ, ერთმანეთს ვეხმარებით წამოდგომაში. დაცემულის წამოდგომა ძნელია თუ მას არ მიეშველები, მე რაც გადავიტანე და რაც ჩემმა ოჯახმა გადაიტანა, არ მინდა თითოეული ჩემი ქალბატონის ოჯახის წევრმა გადაიტანოს, ამიტომ ვეხმარებით ერთმანეთს, აქ იმდენად ვართ ერთმანეთთან გახსნილი, ყველაფერი ვიცით ერთმანეთის შესახებ, თითოეული გადარჩენილი ქალის სიცოცხლე არის ჩემთვის სტიმული, ჩემი ახალი სიცოცხლის დასაწყისი. მე ამან მიმიყვანა აქამდე, ამან გამაძლიერა, ამან მომცა ძალა.
დღეს 28 ქალბატონია კლუბში. ჩვენი გარანტიაა ყველა კვლევა, რომელსაც ვიკეთებთ წელიწადში ერთხელ და ფსიქოლოგიური ვარჯიშები, შემდგომი რეაბილიტაციაა მთავარი, თორემ ოპერაცია არ არის არაფერი.
შემდგომი რეაბილიტაცია არის ძალიან რთული. მოკვეთილი მკერდის შემდეგ ხდება ხელის მოძრაობის შეზღუდვები, კუნთების დაქვეითება და ასე შემდეგ. ჩვენ თითქმის ყველა ვართ ხელით ინვალიდები, ამიტომ არის ეს ვარჯიშები აუცილებელი, რომ ჩვენი ხელი სამუდამოდ არ ჩაიკეტოს და ცოტათი მოძრაობა გვქონდეს. შემდგომი რეაბილიტაცია არის, როდესაც ქიმოთერაპიებს მოჰყვება საშინელი დისკომფორტი, დეპრესია. აი, ამ დროს ვუდგევართ ერთმანეთს გვერდით. მჯერა, ჩვენ აუცილებლად გავიმარჯვებთ. ჩვენ ვისწავლეთ, რომ ეს არ არის განაჩენი და ქიმია არის ის, რაც აუცილებლად უნდა გაკეთდეს, რომ ამის შემდეგ ჩვენ ვიყოთ ძალიან კარგად, ვაკეთებთ სკრინინგის პროგრამას და მე მინდა ზუსტადაც აღვნიშნო, რომ ბევრი გადარჩენილი ქალბატონი გვყავს.
- როგორც ვიცი, საკმაოდ ძვირი ჯდება ოპერაცია, ქიმიოთერაპიები, მკურნალობა, როგორ პოულობთ საჭირო ფინანსებს?
- შემდგომი რეაბილიტაცია, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ, ეს არის ტომოგრაფიები, ექოსკოპიები, სისხლის ანალიზები, მარკერები, ძირითადად, რა თქმა უნდა, ეს ჯდება ძვირი და ერთერთი რეგიონი ვიყავით საქართველოში, რომელსაც გვქონდა პროექტი და მუნიციპალიტეტი აფინანსებდა ამ თანხას, სადაც ეს ქალბატონები სრულიად უფასოდ მკურნალობენ. მიუხედავად იმისა, რომ ვართ დაბალბიუჯეტიანი მუნიციპალიტეტი, მაინც ხდებოდა ამ ქალბატონების დაფინანსება, რისთვისაც დიდ მადლობას ვუხდით მერს, ალექსანდრე სარიშვილს, რომელმაც სწორად გაიგო რას ნიშნავდა ეს და მხარდაჭერა გამოგვიცხადა.
- რამდენი ქალბატონი ხართ კლუბში ამ ეტაპზე?
- კლუბში ვართ სულ 28 ქალბატონი, შეიძლება ითქვას 32 თუ ფიბროადენომიან ქალბატონებსაც მივათვლით.
კლუბი რასაც ჰქვია, ეს არის ძუძუსკიბოიანი ნაოპერაციები ქალბატონების შემდგომი რეაბილიტაცია, სწორედ ამაზე არის კლუბი დაფუძნებული. სამწუხაროდ ახალგაზრდა გოგონებიც მყავს კლუბში, სულ პირველი კლუბის წევრი იყო 32 წლის, რომელიც მადლობა ღმერთს, ძალიან კარგად გრძნობს თავს. ამის გარდა ვაკეთებთ სკრინინგის პროგრამას, ჩვენ დავდივართ ზუგდიდში, სადაც უფასოდ სკრინინგის პროექტით ხდება ქალბატონების გასინჯვა.
3000 ქალბატონმა გაიკეთა სკრინინგი, მე ლანჩხუთშიც მყავდა ექიმთა ჯგუფი ჩამოყვანილი, რამოდენიმეჯერ და სრულიად უფასოდ მოხდა მათი კონსულტაციებიც. სულ 60-ზე მეტი ფიბროადენომის ოპერაცია არის გაკეთებული, ეს უკვე გადარჩენილი სიცოცხლეა.
- სამომავლო გეგმებზეც რომ გვესაუბროთ?
- ვნახოთ, ალბათ ისევ გავაგრძელებთ, ეს ისეთი შეკრული გაერთიანებაა... რამდენი ქალის სიცოცხლეც გადარჩება, მე მემატება სიცოცხლე. მე არ ვეკუთვნი საკუთარ თავს, ჯერ ამათზე ვფიქრობ და მერე საკუთარ თავზე.
იამზე ჩხაიძე, 44 წლის:
- 33 წლის ვიყავი, როცა ამ პრობლემის წინაშე აღმოვჩნდი, სრულიად მოულოდნელად. ახლა კარგია სკრინინგის პროექტები, რადგან ახლანდელი თაობა მეტად ჩახედული და ინფორმირებულია, მე რომ ცოტა ადრე მივსულიყავი, ალბათ უკვე ნაკლები პრობლემა მექნებოდა. ეს დამემართა, როცა ბავშვს ბუნებრივად ვკვებავდი, 2 წლისაც არ იყო რომ დავანებებინე თავი.
- რა შეგრძნება დაგეუფლათ როცა გაიგეთ ამ სენის შესახებ?
- წინასააღდგომო პერიოდი იყო, ხელი დამეტვირთა და დილით ვნახე, რომ შესიებული მქონდა, როცა მივედი ექიმთან, ისე შემხვდა მივხვდი რაც მჭირდა, მაგრამ ბოლომდე ვერ გავიმეტე ჩემი თავი, რომ ეგ მეფიქრა. სიმსივნის ყველა თვისება მქონდა, მადლობა უფალს, რომ არ დავაგვიანე ექიმთან ვიზიტი, მადლობა უფალს, რომ მოვხვდი ქალბატონ მზიასთან და შემდეგ მზიამ დამაკვალიანა და გამიკვალა გზა!
რთულია ასეთ დროს შენს მდგომარეობაზე ფიქირი და პარარელურად ფინანსებზე, თუ სად უნდა მოიძო ამხელა თანხა, ის თანხა რომელიც ჰაერივით მნიშვნელოვანია,მაგრამ მაშინ მთელი ჩემი ოჯახი და ლანჩხუთი გაერთიანდა და ჩემს შვილებს აჩუქეს დედა.
დიდი მადლობა ყველას, მახსოვს ოპერაციას როცა ვიკეთებდი, მთელი ლანჩხუთი იყო ჩამოსული.
- ახლა როგორც გეტყობათ, ფსიქოლოგიურად ძალიან კარგად ხართ, ბედნიერი ხართ, ნამდვილად ასეა?
- კი, არც კი მიტირია, რადგან ვიცოდი ბრძოლად ღირდა, მე დედა გარდამეცვალა სიმსივნით, სარკომით, რადგან მე ასე არ ვიყავი, ვიბრძლე და მეც გავიმარჯვე.
ნაირა დოლიძე:
_ 33 წლის ვარ. მე როდესაც გავიგე, 2020 წელს, როცა კოვიდმა მოიცვა მსოფლიო, როცა ჩაკეტილი იყო ყველაფერი, შევნიშნე მკერდზე წამონაზარდივით, არ მივედი არსად, როცა გავიგე, რომ ლანჩხუთში ჩამოდიოდა მამოლოგი მოვედი და გავესინჯე, არაფერია საშიშიო. დამენიშნა ოპერაცია, დაითესა ოზურგეთში და პასუხი როცა გავიგე ეს იყო ჩემთვის ძალიან მძიმე, მეგონა, რომ ეს იყო ცხოვრების დასასრული. 3 პატარა ბავშვი მყავს. ბავშვები ლამის იყო მწყობრიდან გამოვიყვანე. შემდეგ უკვე ყველა ფეხზე დადგა, მამხნევებდნენ, მაგრამ ჩემთვის ვფიქრობდი, რომ მე ხვალ აღარ ვიქნებოდი. შემდეგ წავედი თბილისში, ბექა სამხარაძესთან, გავიკეთე ოპერაცია, ისევ დაითესა და შემდეგ მოვიდა პასუხი: მეორე სტადიის ავთვისებიანი სიმსივნე, გავიკეთე ქიმიის კურსი. ახლა დიდი შემართებით ვარ და მეც ჩამინერგა ქალბატონმა მზიამ, რომ კიბო განაჩენი არ არის. ახლა ვარ დიდი შემართებით და ვფიქრობ, რომ ჩემს შვილებს ვჭირდები, ესაა ჩემი მოტივაციის წყარო.
ღმერთს მადლობა, რომ დღეს მე ვარ ჯანმრთელი, დავამარცხე სიმსივნე. რომ არა მზია, წარმოდგენაც არ მინდა, მზია არის ჩემი დედაც, დაქალიც და მეგობარიც, ექიმიც, ღმერთიც...
მადლობა მას, რომ თითოეული ქალბატონის გვერდით უანგაროდ დგას.
ნინო აფხაზავა, 69 წლის:
_ 7 წელია რაც გავიკეთე ოპერაცია, მკერდი მოჭრილი მაქვს. ფიქრით და დარდით არ მეძინა, სკრინინგის პროექტის ფარგლებში დადიოდა მანქანა, გამსინჯა ახალგაზრდა ბიჭმა, გამიშვა ბათუმში, თავიდან არ ვამბობდი სახლში, დავმალე. მერე გაიგეს და წამიყვანეს საოპერაციოდ. ჩემი და მზიას შვილი მეგობრები არიან. სუფრაზე ჩამოვარდა საუბარი მზიას შესახებ, მზიას შვილმა ისაუბრა დედამისის სენზეც, ჩემმა შვილმაც თქვა ჩემზე, ეს გაიგო მზიამ და 7 წელია ჩემთვის ხელი არ გაუშვია. როგორც წიწილი არ ვარგა უკრუხოდ, ისე ვართ ჩვენც მზიას გარეშე.
ახლა ვარ კარგად. მეც დავამტკიცე, რომ კიბო არ არის განაჩენი. ორი დღის წინ დავურეკე მზიას, მზიაკო მტკივა ხელი, რა იქნება მიზეზი? პასუხი ასეთია: მოერიდე და მოუფრთხილდი ხელს. ღმერთო მზია გვიმყოფე კარგად!
ირმა გრძელიძე 53 წლის:
4 წლის წინ ერთ-ერთი კვლევის დროს, სკრინინგ ცენტრში დამიდგინდა მკერდის სიმსივნე და სასწრაფოდ გამიკეთეს ოპერაცია. აღმომაჩნდა პირველი სტადიის ავთვისებიანი სიმსივნე, მანამდე არ ვიცოდი მზიას შესახებ, როცა ჩამოვედი ლანჩხუთში მითხრეს, რომ იყო ასეთი კლუბი, ქალბატონი მზიას ხელმძღვანელობით. მოვედი აქ და დამხვდა სითბო, თანადგომა, ოჯახური გარემო. აქ არის მეორე ოჯახი, სადაც ყველას ერთი ტკივილი გვაერთიანებს. ერთმანეთს ადვილად ვუგებთ და ისე არავის ესმოდა ჩემი, როგორც აქ. მეც დავამარცხე სიმსივნე და მივხვდი, რომ კიბო არც ჩემთვისაა განაჩენი.
მზია კვირკველია: ,,თითოეული გადარჩენილი ქალის სიცოცხლე არის ჩემი სტიმული, ჩემი ახალი სიცოცხლის დასაწყისი...“
ნინია ბარამიძე
განყოფილება: საზოგადოება
გადასვლები: 1 019