წავიდა, დღესსხვადასხვაქვეყნებშიმოგზაურობა იმაზემეტადიოლიდამოსახერხებელიშეიქნა, ვიდრეაქამდეიყო. მეტიც, ზოგიერთიამასისემარტივადახერხებს, ვითომსოფლიდანთავისივერაიონისცენტრშიმიდიოდეს. ამასკიდევუფრომეტადშეუწყოხელიუვიზომოძრაობამ, მაგრამშემთხვევითარმითქვამსსიტყვა ,,ზოგიერთი’’. დიახ, ასეა, ამასმხოლოდზოგიერთებიახერხებენ, ზოგიერთებისთვის, კიციდანვარსკვლავისმოწყვეტასჰგავს. თავისუფალმადამოსახერხებელმამგზავრობამტურისტებსკიდევუფროგაუხსნახელ-ფეხი, ვინაღარჩამოდისდასაიდან. ესძალზემისასალმებელია, ბიუჯეტშითანხებიშედის, ჩამოდისუამრავიმომღერალიდამუსიკოსი, ტარდებაფესტივალი, ესეცშემოსავლისწყაროა, მაგრამესეცზოგიერთებისთვის. აბა, დავფიქრდეთ, რამდენირიგითიმოქალაქედაესწროამკონცერტსმიუხედავადდიდისურვილისა, რამდენმამათგანმაიხეირაიმშემოსავლით, რომელიცტურისტებისშემოსვლითშემოვიდაქვეყანაში. ყველარაიონიდასოფელიხომარმდებარეობსსაკურორტოზონებშიანდასათვალიერებლადმიმზიდველადგილებში? ორიაზრიარარსებობს, მედიცინაისეწავიდაწინ, რომმართლაცდაისეთიდაავადებებიაგანკურნებისქვემდებარე, ადრერომარაერთიიღუპებოდაამსენით, მაგრამმედიცინისხელმისაწვდომობისსაუბარმაუკვეყველადაღალა. მაშ, რაშიგვჭირდებაისმიღწევები, თუამასმხოლოდერთეულებიეზიარებიან?! დანარჩენებიმხოლოდმათიჯანმრთელობითდასილაღითვიყოთბედნიერები? ,,ადამიანიგამოკეთდააზრით, ფიქრით, გონებით, ქონებით, ზნეობით, ამდონემიქამდემიაღწია, რომსიზმრადაცარღირსებიათწინანდელსაუკუნეში, კაცობრიობისსიკეთემაიწია, ერთმანეთზემისევამ, წეწვა-გლეჯამ, ერთმანეთზემტრულადმისვლამპირშილაგამიამოსდო, საზოგადომსჯავრისშიშით. ყოველიადამიანირაწოდებითკიბისსაფეხურზეგინდიდგეს, მაინცადამიანია დაადამიანიყველასთანთანასწორია, შესაწყნარებელიდაგულშემატკივარი’’ დიახ, დღესადამიანისგონებაისეგახსნილია, როგორცარასდროს, დღესყველაყველაფერშიკარგადერკვევადაძნელიავინმეტყუილითდააჯეროდაგამოკვებო, შეიძლებადღესგარკვეულწილადამისშესაძლებლობასპოულობენდაინტერესებულიადამიანებიანადამიანთაჯგუფები, მაგრამარაუმეცრებისადა გაუნათლებლობისმიზეზით, არამედსხვადასხვანაირიგზებით. დღეს, როგორცარასდროს, ისეთდონეზეაერთმანეთზემისვლა, შეურაცხყოფა, ლანძღვა, სიძულვილი, პირდაპირსაუბრისდროს, თუსოციალურქსელებშიდაშემაკავებელიბერკეტები თითქმისარარსებობს, ძლიერნიამაქვეყნისანიყოველდროშიიყვნენდაიქნებიან, მაგრამდღევანდელივითთვალშისაცემიარასოდესყოფილა. ,,მეცხრამეტესაუკუნემთავისმხრივბევრიკეთილიშესძინაადამიანს, მაგრამსაკითხავიმაინც ესარის, დღესუფრობედნიერიათუარაკაცი, ამოდენასიკეთითგარემოცულ, ესეწარმატებულისმეცნიერებითგაძლიერებული, არამგონიადღესადამიანიღარიბიათუმდიდარი, უფროუკეთარისმოწყობილი, მეტადმოსახერხებელიამისთვისქვეყნიერებასთანგამოხმაურებადაურთიერთობა, უფროუკეთიცვამსდაიხურავს, ჭამსდასვამს, მაგრამბედნიერებაშორსარის, დღესღარიბსადამდიდარსშორისუფროდიდიზღვარიარის, ვიდრეარასდროს, აქარისსიმწვავეტკივილისა, რომელიცმეცხრამეტესაუკუნემუანდერძააწმომავალსაუკუნეს’’. მართალია, დღესოცდამეერთესაუკუნეშიარსებობსშესაძლებლობა ადამიანმაიქონიოსუფრომეტიურთიერთობაქვეყნიერებასთან, უკეთჩაცმა-დახურვის, ჭამა-სმისშესაძლებლობაცარსებობს, არსებობსსაშუალებაგაიუმჯობესოსსაკუთარითუოჯახისწევრთაჯანმრთელობა, მაგრამადამიანთადიდიუმრავლესობაარათუბედნიერია, არამედპირიქით. რატომ? პასუხითავადვეიცით, ღარიბსადამდიდარსშორის დღესარათუუფრომეტიგანსხვავებაა, არამედღარიბთაკლასისკიდევმეტიდაყოფისაუცილებლობაგახდასაჭირო, ვისთვისდარატომ, ესეცთავადვემოგეხსენებათ. მაშინგასაგებიაადამიანებიროგორღაშეიძლებაიყვნენბედნიერნი. რადგვინდასიკეთე, შესაძლებლობები, მეცნიერებისმაღალიდონე, ცივილიზაციათუესყველაფერიმხოლოდზოგიერთისათვისიქნებახელმისაწვდომი. აი, ხომხედავთისევზოგიერთისთვის, დანარჩენებმარავქნათ?!