,,ჰო და არას“ რუბრიკის, ,,სხვა კუთხიოთ,“ სტუმარია მერის წარმომადგენელი მაჩხვარეთის ადმინისტრაციულ ერთეულში, ამერიკის საერთაშორისო და რესპუბლიკური ინსტიტუტის საერთაშორისო სერ­თ­იფიკატის მფლობელი, ტრენერთა ტრენერი გოჩა ცინცაძე.
- დავიწყოთ ბავშვობით, როგორ გაიხსენებდით ბავშვობის წლებს?
- პირველ რიგში დიდი მადლობა ჩემს მიმართ გამოჩენილი ყურად­ღებისათვის, ჩემი ბავშვობა და ბავ­შვობის წლები უამრავ საინტერესო ადამიანთან ასოცირდება.
- ბატონო გოჩა, ვინ არიან ეს ადამიანები?
- ცოტა მეუხერხულება ამ საკითხზე საჯაროდ საუბარი, მაგრამ რახან გაინ­ტ­ერესებთ ეს ადა­მ­იანებია: ექიმი მადლენა ცინცაძე, როლანდი ცინცაძე, კაკო იმნაძე, თეიმურაზ გუგუნავა, ნუგზარ ცინ­ცაძე, მიშა მელუა, ზური გვარჯა­ლაძე, ჟორა წილოსანი, ბორისი გვა­ჯალაძე, ვაჟა ხითარიშვილი, ჯონი დოლიძე, კუკური ჯორბენაძე, არჩილ ცინცაძე. მქონდა ძალიან საინტერესო და შთამბეჭდავი ბავშვობა, მყავდა ინტელიგენტი, შემოქმედი და თავისი საქმის პროფესიონალი მოძღვარი და პედაგოგი გივი ხალ­ვაში; პედაგოგები: მედეა კეკელიძე, თამარ ასკურავა, დავით ჩხაიძე, რუ­სუდან ცეცხლაძე, მადლენა ბებე­რაშვილი, ვალერიან ჩიკაშუა და მრავალი სხვა.
- სკოლის დამთავრების შემდგომ რა გზა აირჩიეთ?
- ჩემს ოჯახში აღიზარდნენ ექიმები, ტექნოლოგები, ინჟინრები, ჩემი სურვილი იყო ვყოფილიყავი მსახიობი, მაგრამ მოხდა ისე, რომ ვარ სულ სხვა დარგის სპეციალისტი.
- გაიხსენეთ თქვენი სტუდენტობის წლები.
- სტუდენტობა, ეს ჩემი ნოსტალგია, უამრავ ძვირფას ადამინებთან მაკავშირებს. სტუდენტობის წლები ვცხოვრობდი ჩემი ბიძის, ლანჩხ­უ­თის საკონსერვო ქარხნის ყოფილი დირექტორის, შე­მ­დგომში საქ. კონსერტ­რეს­ტის პირველი მო­ადგილის, ბა­ტონი ოთ­არი ისაკის ძე ცინცაძის უაღრესად განათლებულ ოჯახში, სადაც იკრიბებოდნენ ღვაწ­ლ­მოსილი და დამსახურებული პი­რ­ო­ვნებები: როინ მეტრეველი, მედეია ძიძიგური, ნანი ბრეგვაძე, ჯაბა იო­სელიანი, ბიჭიკო რამიშვილი, სოსო მასხულოვი, გია გაჩეჩილაძე და საპატრიარქოს უამრავი მოძღვარი საქართველოს ეპარქიიდან და სამ­თავრობო დელეგაციიდან, მათ შო­რის ბატონი ჟიული შარტავა.
- როგორ გაგრძელდა სტუდენტობის შემდგომი წლები?
- სტუდენტობის შემდეგ ვმუშა­ობ­დი ლანჩხუთის იმ დროინდელ კომპლექსური აგროქიმიური ლაბორატორიის უფროს ინჟინრად, სადაც ხელმძღვანელობდა ბატონი კუკური ჯორბენაძე, შემდგომში ვმუშაობდი ლანჩხუთის ყველ-კარაქის ქარხნის მთავარ ტექნოლოგად, შემდგომში ქარხნის დირექტორად. მინდა აღ­ვნიშნო, რომ ლანჩხუთის ყველ-კა­რაქის ქარხანა მთელი რესპუბლი­კის მაშტაბით პირველი იყო, ხარ­ისხის ნიშნის პროდუქციის გამო­შვებით.
- რა არის თქვენი ჰობი და მიზანი?
- ჩემი ოცნება, ყოველდღიური ტკივილი არის ერთი რამ, ვიცი რომ მრავალი პრობლემა არსებობს ჩვენს ირგვლივ. ეს ყველასთვის ცნ­ობილია, მაგრამ ჩემი უდიდესი ნოსტალგიაა საქართველოს გაერ­თიანება. ურთიერთპატივისცემა და ქართველების ერთად დგომა ეს არის ჩვენი გადარჩენის ფორმულა, რომელსაც არ აქვს არავ­ითარი ალ­ტერნატივა. გვი­ყვარდეს ერთმ­ანეთი, უფალი გადაარჩენს  ჩვენს მამულს და სა­რწმუნოებას!!!
- ამჟამად რით ხართ დასაქმებული?
- ამამად ვარ მერის წარმომადგე­ნელი მაჩხ­ვა­რეთის ად­­მინისტრა­ციულ ერთეულში, რო­მე­ლშიც შედის სამი სოფელი: მაჩხვ­არ­ეთი, ჯუნ-მერე და ორაგვე. ჩემი შესა­ძლებლობების ფარ­გლებში ვცდი­ლობ გვერდში დავუდგე ჩემს სოფელს, ჩემი ხელმძღვანელობის დახმა­რე­ბით, გვაქვს უამრავი პროექტი, რომელიც ხელს შეუწყობს სოფელ მაჩხ­ვარეთის განვითარებას და აღორ­ძინებას, რასაც ჩვენ ყველანი ერთად ვიხილავთ უახლოეს პერ­იოდში, ვიაროთ პროგრესის და არა რეგრესის გზით.
- გვითხარი რამე თქვენი ოჯახის შესახებ.
- მყავს ერთი შვილი, არჩილ (აჩი) ცინცაძე, რომელიც არის სამ­ხატ­ვრო აკადემიის მე-3 კურსის სტუდენტი. დედა, დინერი ცინცაძე, ამჟ­ამად პენსიონერია, ჯანდაცვის სამსახურის ერთ-ერთი წარჩინებული სპეციალისტი.
_ მადლობთ!