,,ჰო და არას” რუბრიკის, ,,სხვა კუთხით” სტუმარია ნაციონალური მოძრაობის წევრი გივი ცინცაძე.
- სად დაიბადეთ და გაიზარდეთ? მოგვიყევით თქვენს ოჯახზე.
- დავიბადე და გავიზარდე ლან­ჩხუთში, მე-7 კლასამდე ვსწავ­ლო­ბ­დი მეორე საჯარო სკოლაში, სა­დაც გავატარე ძალიან კარგი და თბი­ლი წლები. ჩემი პირველი მას­წავლებელი იყო ნონა სვანიძე, რომელიც მასწავლებელზე მეტი იყო ბავშვებისთვის. 
რაც შეეხება ოჯახს _ მამა, გრი­გოლ ცინცაძე არის მზა­რეული, ერთი კარგი, წესიერი, პა­ტიოსანი და პატრიოტი ლა­ნჩხუთელი. დედა, გუ­ლ­იკო მჟავანაძე, არის  ქო­ბ­ულეთიდან, პროფესიით ეკ­ონომისტი. სამწუხაროდ, დღე­ვანდელი რეალობიდან გა­მომდინარე დღეს ორივე მშობელი არის ემიგრაც­ი­აში.
მეუღლე, ირინა ზარანდია, არის ოკუპირებული აფხაზეთიდან, ქალაქ გალიდან, პროფესიით ეკონომისტი. მე და ირინამ ერთ­მანეთი გავიცანით 2020 წლის დეკემბრის დას­აწყ­ისში და მალევე მივიღეთ გადაწყვეტილება დაოჯა­ხების შესახებ და ხელი მო­ვაწერეთ 8 აპრილს. 9 აპრილს ვარ დაბადებული და საჩუქარი გა­ვუკეთე საკუთარ თავს, რომ არა ირინა, დღესაც ეულად ვიქნებოდი. მან ჩემში უდიდესი გარდატეხა მო­ახდინა. ბაბუა, გივი ცინცაძე, რომლის სახელსაც ამაყად ვატ­არებ, სა­მწუხაროდ არ მახსოვს, ძალიან ახ­ალგაზრდა ასაკში გარდაიცვალა, ბებია, ეთერ ვაჭარაძე იყო ძირ­ძველი ქუთაისელი, ძალიან მორწმუნე ადამიანი,  რომელმაც მეუღ­ლის გარდაცვალების შემდეგ მარტომ ითავა არასრულწლოვანი მა­მაჩემის და მამიდაჩემის ღირ­სე­უ­ლად აღზრდა და გზაზე და­ყენება.
- როგორი იყო ლანჩხუთი  თქვე­ნი მოსწავლეობის დროს?
 - მეც იმ 90-იანების თაობა ვარ, რომელმაც გამოვიარეთ უგაზობა, უშუქობა და გაჭირვება სხვა ჩემს თანატოლებთან ერთად. ძა­ლიან იმოქმედა იმ დრომ არამარტო ჩემზე. მახსოვს განუკითხაობა, ტანკებით გადაადგილება შუა ქალ­აქ­ში. მეტს არ გავაგრძელებ ამ თემაზე...
- რა ხდება უკვე სკოლის დამ­თავრების შემდეგ?
- როგორც ზემოთ ვთქვი, მე-7 კლასის შემდეგ გადავედით თბი­ლისში, სადაც სრულიად განსხვავებულ, უცხო ხალხში, ახალ სკო­ლაში მოვხვდი „ოქროს უბანში“, სადაც სხვადასხვა სარწმუნოების და ეროვნების ხალხი ცხოვრობდა, რომლებისგანაც ერთი წუთით არ მიგრძვნია, რომ მე ჩასული ვიყავი რაიონიდან. სასიამოვნო ორი წელი გავატარე 29-ე საჯარო სკოლაში. შემდეგ მე-10, მე-11 კლასში სამხედრო აკადემიის მოსამზადებელ სკოლაში გადავედი, სადაც სკოლის პროგრამის გარდა გავდიოდი სამხედრო სწავლებას. შემდეგ და­ვი­წყე მუშაობა სახელმწიფო და­ცვის სამსახურში, სადაც 2 წელი ვიმუშავე. შემდგომ ჩავაბარე უნი­ვერსიტეტში, ვარ ,,საბაჟო საგა­დასახადო საქმის“ სპეციალისტი. სწავლის პარალელურად ვმუშა­ობდი კომპანია „დირსში,“ სადაც ხარისხის მენეჯერი ვიყავი, 2013 წლიდან აქტიურად ჩავერთე პოლ­იტიკაში და გავხდი „ნაციონა­ლური მოძრაობის“ წევრი, 2017 წლის ადგილობრივ არჩევნებში ვი­ყავი მაჟორიტარობის კანდიდატი ქალაქის მე-2 ოლქში და 2018 წლი­დან ვარ ნაციონალური მოძრა­ობის ლანჩხუთის ორგანიზაციის „აღმასრულებელი მდივანი“.
- რა თვისებები უნდა ჰქონდეს ადამიანს, რომ იყოს იდეალური? გყავთ თუ არა მისაბაძი ადამიანი?
- ჩემთვის მისაბაძი ადამიამიანები არიან ჩემი მეუღლე, დედა და მამა. ჩემთვის იდეალური ადამიანები არიან ჩემი ერთგული და უღა­ლატო მეგობრები.
- საყვარელი წიგნი...
- საყვარელი წიგნია ,,დათა თუ­თაშხია” და ,,სისხლიანი პიანინო”,  რომელიც არის გურულ მეგობრებზე, ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. საყვარელი ფილ­მია: „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“. (როგორც ყველა გურულის).
- საყვარელი სპორტი?
- საყვარელი სპორტია კარატე, ლაჩხუთში ცხოვრების დროს ვმე­ცადინეობდი მერაბ თურქიასთან. საყვარელი სპორტსმენია მესი, რო­მელიც მიმაჩნია, რომ  არის გენი­ოსი ფეხბურთელი.
- გაიხსენეთ ერთი გან­საკუთრე­ბული დღე თქვენი ცხოვრებიდან.
- განსაკუთრებულად ცუდ დღეს გავიხსენებ, რომელმაც ჩემს ცხოვრებაში უდიდესი გარდატეხა მოახდინა. ეს იყო 20 ივნისი, სამწუხაროდ ხელისუფლებამ გვესროლა რეზინის ტყვიები. მოგვ­წამლა მხუთავი აირით. 20 ივნისის შემდეგ იყო 2020-ის საპარლამენტო არჩე­ვნები, გაყალბებული არჩევ­ნები, რომლის გამოც მე და ჩემმა მეგობრებმა ჩამოვ­აყა­ლიბეთ „მოძრაობა საქარ­თვე­ლ­ოსთვის“ და რუს­თაველზე პარლამენტის მიმ­დე­ბარედ დავდგით კა­რვები, სა­დაც ვიცხოვრე 7 თვეზე მეტი. 5 ივ­ლისს კი ღარიბაშვილის წაქე­ზე­ბით, მოძალადეებმა დაგვარბიეს, რა­საც შეეწირა ჟურნალ­ისტის სიცოცხლე.
- რისი გჯერათ და რისი არ  გჯერათ?
- მჯერა, რომ ჩემი ქვეყანა გამ­თლიანდება და იქნება მისაბაძი, როგორც ეს იყო 2003-დან 2012-მდე; არ მჯერა იმის, რომ ყველაფერი მორჩა და ბრძოლას არ აქვს აზრი.
- რას ნიშნავს ლანჩხუთი თქვენთვის?
- ლანჩხუთი ნიშნავს ჩემთვის ისევ და ისევ ჩემს ბავშვობას, ჩემს ოჯახს, ჩემს მეგობრებს და ჩემს თბილ ურთიერთობებს, რომელიც დღემდე გრძელდება.