ჩვენში ყველა პროფესია საპა­ტი­ოა (ოღონდ უნდა იყო შენი სა­ქმის პროფესიო­ნალი), განსაკ­უთ­რებით კი პედაგოგის, რომელიც ახალგაზრდებს მეცნიერებას ასწავლის და სულიერ საზრდო­საც აძლევს. ამ პროფესიას ვემ­სა­ხურე 53 წე­ლი. ვასწავლიდი ზუსტ მეცნიერებას - მათემატი­კას, ნიგოითის სა­შუალო სკოლა­ში. ვარ ამ სკოლის მედალოსანი კურსდამთა­ვრებული. ვშრომობდი თავდაუზოგავად და უანგაროდ. მიღებული მაქვს უამრავი სიგელი და ჯილდო. ვიყავი უფ­როსი მასწავლებელი, სახალხო განა­თლების წარჩინე­ბული. ძნელ­ბე­­დობის ჟამს, ზოგიერთებივით,­სკო­ლა და ბავშვები არ მიმიტო­ვებია, ფულის საშოვარზე არ წავსულვარ, წლების განმავლობაში ჩემი ხელფასით - კუპონებით, თვეში მხოლოდ ერთი კოლოფი ასანთის ყიდვა შემეძლო. არ დავ­ცემ­ულვარ სულიერად და ვმუშა­ობ­დი კიდევ მეტი მონდომებით, რომ ბავშვე­ბისთვის ხელი არ მიმეკლო.
30 წლის მანძილზე ვიყავი სა­სკოლათაშორისო მეთოდგაე­რ­თია­ნების თავმჯდო­მარე. ჩემთან თავს ვიყრიდით და ერთმანეთს გამოც­დილებას ვუზიარებდით ხუ­თი სკო­ლა: ჯაპანა, ქვიანი, ჭყო­ნაგორა, ნიგოითი, შუხუთი.
ნეტავი იმ დროს... რამდენი ახ­ა­ლბედა მასწავლებელი დამიკვალ­იანებია. ხშირად მიწვევდნენ რაი­ონში მედლის კანდიდატი მო­ს­წავ­ლეების ნაშრომების შემ­მოწ­მებ­ელთა კომისისაში. მიუხედავად დი­დი ზეწოლისა, იქაც სიმართლეს არ ვღალატობდი.
ქარივით გაფრინდა წლები. ყველაფერი შეიცვალა. განათლების რე­ფორმამ ძველს გვერდი აუარა და ახალ რელსებზე გადაგვიყვანა (შედეგს ყველა ვხედავთ).
ამის გამო ძველი ყველაფერი გაგქრა, წაიშალა და ჩემს მიერ მი­ღწეულმა შედეგებმა და წოდებებმა ჩაილურის წყალი დალია.
მაშინ, როცა ჩემი ცხოვრების საუკეთესო წლები ჩემს პროფესიას შევალიე ბოლოს მოხდა ისე, რომ პენსიაზე გავედი, როგორც ერთი, უბრალო, რიგითი, პრაქტიკოსი მასწავლებელი... გიკვირთ არა?!... რას ვიზამ?...
მაგრამ არა უშავს, ბავშვი მას­წავ­ლებლის შრომის ყველაზე ობ­იექტური შემფასებელია. მახა­რებს და ძალას მმატებს ის, რომ ჩემს აღზრდილებში დიდ სითბო, სიყვარული და ავტორიტეტი მაქვს. მხოლოდ გული მწყდება იმაზე, რომ განათლების სისტემის არც ერთი უწყებისაგან თბილი სიტყვაც არავის გაუმეტებია (ნეტავ ამასაც კორონას დააბ­რალებენ?!).
...და ბოლოს, გეტყვით ჩემო კო­ლეგებო: ნათქვამია ,,დრონი მე­ფ­ობენ და არა მეფენი." ვინ იცის რა დრო მოვა... თუ სიცოცხლის სა­გზურში კიდევ დამ­რჩა რამდენიმე წელი ფარხმალს არ დავყრი, ვე­ცდები ისევ კეთილ­სინდისიერად გავიარო ჩემი ფიზიკური შეს­აძ­ლებლობის ფარ­გ­ლებში, ძველებ­ურად, ჩემებურად და სამართ­ლი­ანად ვაკეთო ყვე­ლასთვის კეთ­ილი საქმე. თქვენ კი ბედნიერ სიბერეს გისურვებთ!
ხანდახან ვფიქრობ - აუუ! რამდენი წელი მიცოცხლია. ცოტაა 80 წელი?! ამისთვის მადლობას ვწი­რავ ღმერთს. დიდება შენდა ღმე­რთო, ყოვლად მოწყალე, აწ დამარადის და უკუნითი უკუნისამდე ამინ!ვენერა ხუხუნაიშვილი