ახლა არც 9 მაისია არც 22 ივნ­ისი, მეორე მსოფლიო ომის დაწყების ან დასრულების დღე, მაგრამ 2021 წელს რვა ათეული წელი შესრულდა ამ ომის დაწყებიდან,ა მიტომ დიდი მიზეზი არ სჭირდება იმას, რომის ადამიანები მოვიგონოთ და პატივი მივაგოთ მათ ხსოვნას, ვინა. ყველაზე ძვირ­ფასი, რაც გააჩნდათ, სიცოცხლე, გასწირეს, რომ ფაშიზმი დამარცხებულიყო.
ჩვენი რუბრიკა სწორედ შინმოუ­სვლელთა და ომის მონაწილეთა ცხოვრების ისტორიებს მოგიყვ­ებათ, მადლობელი დაგრჩებით თუ თქვენც მოგვაწვდით ფოტოებსა და მასალებს, რომლებიც შეიძლება თქვენს საოჯახო ალბომში ინახებოდეს.ვლადიმერ მიხეილის ძე ჩხაიძე 1922წმოსკოვში დაიბადა,მას საქა­რთველო არასოდეს უნახავს, მით­უმეტეს მშობლიური სოფელი აც­ანა, რადგან მამამისი მიხეილ ჩხაიძე სრულიად ახალგაზრდა, უნიჭიე­რესი ყმაწვილი, მეზობლების მიერ შეგროვილი ფულით სასწავლებლად მოსკოვში წავიდა, შემდეგ აქვს დარჩა და დაოჯახდა კიდეც, ვლადიმერი და მისი დებიც აქ დაიბადნენ, მამა მათ ხშირად უყვებოდა იმ სოფელსა და მეზობლებზე,რომლებიც აქ დატოვა,რომ არა ეს ომი ვლადიმერის გადაწყ­ვეტ­ილი ჰქონდა მამის სოფელში ჩამ­ოს­ვლა.
1943წ მან სატანკო სასწავლებელი დაამთავრა, იბრძოდა უკრა­ინაში, იყო უმცროსი ლეიტენანტი, სატანკო ოცეულის მეთაური.
1943 წ 3ოქტომბერს სოფელ კოლუჟინოსთან გამართულ ბრძო­ლაში გამოჩენილი მამაცობისათვის ვლადიმერ ჩხაიძეს საბჭოთა კავ­შირის გმირის წოდება მიენიჭა. 7 ოქტომბერს მომხდარ ბრძოლაში კი, როცა მტერს მეტი უპირატესობა ჰქონდა მას ჭურვები გამოელია და თავისი ტანკი მტრის ტანკს შეაჯახა, ვლადიმერ ჩხაიძე დაი­ღუპა, როგორც ნამდვილი გმირი.
მარინა ჩხაიძე