დრო იძირება დროში...
დრო იკარგება დროში...
და კვდება დრო. სად მიდის დრო, გზააბნეულივით?!
იქნებ ჩვენ გვეჩვენება მისი სვლა გზააბნეულად, ამ მერყევ, თან მოყელყელავე სამყაროში. იქნებ ჩვენ თავად გვეჩვენება ეს სამყარო ასეთად და ყველაფერი კანონზომიერია, ასეა ღვთისგან, მხოლოდ ჩვენი, ადამიანური კანონების დაწესებით ხშირად ვაგდებთ ჩვენს თავსაც და ჩვენს სამყაროსაც (პირად სამყაროს) უწონობაში. და ასე იქმნება სამყაროს უწონობაც, რომლის შედეგი, პირველ რიგში სულის ნგრევაა.
ჰოდა, დროის გზააბნეულობის აღარ გვიკვირს, რადგან ამაში წვლილი თავადაც მიგვიძღვის. გზააბნეულობის შედეგი კი, მოგეხსენებათ, სივრცეში დაკარგვაა.
ოჰ, რამდენია დაკარგული ამ წლების მანძილზე, რამდენია დაკარგული...
რა წაიღო დრომ?
დრომ წაიღო ენერგია, რომლითაც ცამდე აფრენასაც ვგეგმავდით;
დრომ წაიღო სინათლე, რომელიც პატრიოტული სულის აღზევებამ მოგვიტანა;
დრომ წაიღო რწმენა, რომ ყველაფერი სამშობლოსთვის კეთდებოდა;
დრომ დაამოწმა მწარე სიმართლე, რომ მსოფლიო გლობალიზაციის გეგმის ნაწილი ვართ, ამიტომაც დრომ წაიღო იმედი _ ქართული, ტრადიციული საქართველოს არსებობის. ამის გარეშე კი, ანუ ქართული საქართველოს არსებობის გარეშე, სწორედ რომ, დროში დაკარგულივით ვიცხოვრებთ (თუ უკვე არ ვცხოვრობთ).
როგორ შევაკავოთ დრო?!
დამეხმარეთ შევაკავოთ დრო!..
თვალთმაქცობაში ცხოვრება არ მსურს!
ჩემი სამშობლო ყველაზე ლამაზია!
ჩემი სახლი ყველაზე _ ჩემია!
ამიტომაც შენ არ გაქვს უფლება დამირღვიო მყუდროება ჩემს სახლში.
შენ არ ხარ ჩემი სამშობლო, ვინც მძლავრობ და თავი უძლეველი გგონია. ჩემი სამშობლო ის პატარა ბიჭია, სკოლის მერხი რომ მიუტოვებია და სისხამ დილიდან ტომრებს ეზიდება, რომ ოჯახს სარჩო მიუტანოს. მე თავს ვხრი ხოლმე მის დანახვაზე, თუმცა მეამაყება კიდევაც _ ის არ იპარავს. ,,აქლემის ქურდნი” კი მას ზემოდან დასცქერიან. აქლემზე შემომსხდართ, სიმაღლიდან მეტისმეტად უსუსურად ეჩვენებათ იგი, არადა სულაც არ არის უსუსური... ასე მიდის დრო ჩემს სამშობლოში. ჩემს სამშობლოში, რომელიც უსაშველოდ მტკივა...
დროის სვლას ვეგუები, მაგრამ დროის სიკვდილს ვერა, რადგან მას თან ახლავს სასიცოცხლო ემოციების კვდომა. ემოციების გარეშე კი ადამიანი ადამიანი აღარ არის. რობოტიზირებული ცხოვრება კი, აბა რაღა ცხოვრებააა?! თუმცა, თქვენც შეამჩნიეთ ალბათ, კარგა ხანია აქეთკენ მიგვითითებენ (შეიძლება მიგვერეკებიან კიდევაც, დროის სიჩქარეს ჩვენ ხომ ვეღარ ვაკონტროლებთ).
მაინც დიდი სინათლის იმედი მაქვს, რომელიც სიმართლეს დაგვიბრუნებს.
მანამდე კი დამეხმარეთ!..
შევაკავოთ დრო!..
ნონა გიგინეიშვილი
2019წელი
...ის არ იპარავს!...
განყოფილება: რედაქტორის ჩანნაწერი
გადასვლები: 817