მე-20 საუკუნის დასასრულს საქართველოში იყვნენ ადამიანები, რომელთაც საქვეყნო საქმეების კეთების სურვილი ამოძრავებდათ. ჩვენდა სამწუხარიოდ, მათ არ აღმოაჩნდათ უნარი ერთმანეთისთვის თანხმობის და თანამშრომლობის ხელი გაეწოდებინათ...
და შედეგიც მოიმკეს _ ნგრევა და სიკვდილი... შესაბამისად _ ეკონომიკამორღვეული ქვეყანა, დაჩაჩანაკებული, დამშეული ხალხი, დამცირებული ერი...
ჭკვიანი სხვის შეცდომებზე სწავლობსო... ჩვენ? ჩვენ რა დღეში ვართ? ჩვენ ვის შეცდომებზე ვსწავლობთ? ან ვსწავლობთ კი?
შეხედეთ, რა დღეშია ჩვენი ქვეყანა? შეხედეთ და დაფიქრდით, რამ მიგვიყვანა აქამდე? ვინ გაასაცოდავა ქართველი ხალხი? მათ ხომ ბრალი არაფერში მიუძღვით, არადა მუდმივად უწევთ იმ ფაქტის წინაშე დგომა, როგორ წეწავენ საქართველოს მავანნი, ვისაც მხოლოდ თავის სათარეშო არედ უქცევია ეს ქვეყანა. სწორედ ხალხის მიერ მიცემული ძალაუფლებით გაფხორილნი ვეღარ ეტევიან ამ სამყაროში და ვეღარ ამჩნევენ, რომ ადამიანური სახე დაკარგეს. თუ კარგად დავფიქრდებით, შეიძლება აღმოვაჩინოთ, რომ მათზე უფრო საცოდავი არავინაა ამ ქვეყანაზე, რამეთუ არმად შეძენილი ქონება, არანაირი ღირებულება არ არის ადამიანისათვის, ამას ხომ სულიერი ღირებულებების დაკარგვა ახლავს თან?!
სულის და გულის გარეშე კი ადამიანი დაცარიელებული ყუთია, ფუტუროა... ისიც მოგეხსენებათ, ფუტურო ნაყოფს ვერ იძლევა...
ჩვენ კი ნაყოფს ველით... მსხმოიარე ხე გვჭირდება...
ფიქრმა დაღალა სამყარო... ფითრმა დაფარა სამყარო...
სამყარო განახლებადია... ამით იმედობს ადამიანი...
ნონა გიგინეიშვილი
ფუტურო ხე ნაყოფს ვერ იძლევა...
განყოფილება: რედაქტორის ჩანნაწერი
გადასვლები: 910