40-60 წლამდე ისეთი ასაკია, ცოტათი ჭირს სამსახურის პოვნა, არც ის პერიოდია პენსიით რომ შეძლოს ადამიანმა თავის გატანა. რითი ირჩენთ თავს და ოჯახს, მაშინ როცა ქვეყანაში პროდუქტებზე კატასტროფული ფასებია?
ნუნუკა ვერულიძე, 59 წლის: მივ­ესალმები მონატრებულ ლანჩხ­უთსა და ლანჩხუთელებს. ერთი წლის წინ ვმუშაობდი ლანჩხუთში. დღიური ანა­­ზღაურება მქონდა 15 ლარი... შე­მ­­დეგ მომემატა ხელფასი და უკვე დღიურად მქონდა 20 ლარი, ბონუსები და საბოლაო ჯა­მში 700 ლარზე ავდიოდი. ოჯა­ხში ორი მეწველი ძროხა მყავდა. კვირაში თუ არა, ათ დღეში ერთხელ 100 ლარის ყველს ვაბარებდი. მყავდა ქათმები, ღორი; მქონდა ბოსტანი. ასე თუ ისე, არ გვიჭირდა... რა თქმა უნდა, ოჯახის სხვა წევრებიც მუშაობდნენ, მაგრამ როცა სერიოზულმა პრობლემამ იჩ­ინა თავი, გადავწყვიტეთ, რომ დამეტოვებინა საქართველო და დავტოვე კიდეც. ხუთი წლის შემდეგ ისევ გავხდი ემიგრანტი... დღეს ისეთი კატ­ასტროფული ფასებია ყველაფ­ერზე, არ ვიცი როდის მომიწევს დაბრუნება. ნეტ­ავ მომცა საშუალ­ება და ყველა აქეთ წამომაყვანინა... ქვე­ყანააა, სად­აც პენსიონერს დაფასება აქვს და არც ერთი ხანდაზმული ადამიანი ბაზარში არ დგას ყინვასა თუ სიცივეში... სულ მაწუხებს ფიქ­რი, როდის შეიც­ვლება მდგომარეობა?!
ანა კვიტაიშვილი, 48 წლის: მე ვარ 3 სრულწლოვანი შვი­ლის დედა. მყავს დიდი ოჯახი. ოჯახში ყველა დასაქმებული ვა­რთ. ვმუშაობ კერძო კომპანიაში. მე­უღლე სახელ­მწიფო სამსახუ­რშია. სტატისტიკის მიხედვით სა­ქართველოს ბაზარი ათჯერ ძვირია სხვა ქვეყნებთან შედ­არებით. ვერანაირად ვერ ვირჩენდით თავს. ეკ­ონომიურად საშუალო ფენას მივ­ეკუთვნებით. შემოსავალი, რა თქმა უნდა, არაა საკმარისი. აქედან გამ­ომდინარე, ვცდილობ მქონდეს და­მა­ტებითი შემოსავალი და დავდივარ მეზობელ ქვეყანაში, საიდანაც გადმომაქვს პროდუქცია რეალ­იზა­ც­ი­ის­თვის. 7 წლის წინ მეც ვიყავი ემიგრანტი. ვერ გავუძელი. საშ­ინელ პირობებში მომიწია მუშაობა და წამოვედი. ჩემი ისტორიით წიგნი დაიწერება იმდენი ამბავი გადამხდა თავს.
ნინა ჭყონია, 42 წლის - დღეს ძნელია სამსახურის შოვნა. არა მარტო ასაკობრივი ზღვარი, არა­მედ უცხო ენებიც უფრო პრიორიტეტულია, ვისაც სჭირდება ეს უცხო ენები გასაგებია, მაგრამ უბ­რ­ა­ლო დამლაგებლად ვერ იმუშ­ავებ თუ არ იცი ან რუსული ან ინგლისური. რუსული კი ბატონო, ჩვენმა თაობამ იცის, მაგრამ ინგ­ლისური ცოტამ ალბათ, სამსახური არის, ვერ იტყვი არ არისო, მაგრამ 8 საათიანი გრ­აფიკით 35 40 ლარი, დღეს ეს თანხა არაფერია, ისეა გაძვირებული ყველაფერი. ჩემი მეუღლე მუშაობს, მაგრამ თავ­ის რჩენა ჭირს და ვიკ­ლებთ ბევრ რამეს უფროსები, ბავშ­ვებს ვერ მოვაკლებთ მხოლოდ, სამსახ­ურში ხელფასის ზრდას თუ გვპ­ირდებიან, სამაგიეროდ პროდუქტების ფასები ორმაგად იზრდება.
ქრისტინა მოისწრაფეშვილი, 42 წლის: სამწუხაროდ, თავის რჩენა არ შეესაბამება დღევანდელ ჩვენს ცხო­ვრებას, თავის გატანა უფროა ეს. სამსახური რომც იშოვნო, ან­აზაღ­აურება იმდენად დაბალია, ელემენტარულ პირველად მოხმარ­ების პროდუქტს ვერ იყიდი, წამა­ლი და ფუფუნების საგნებზე საუბ­არი ზედმეტია. ღმერთმა დაიფაროს ექიმი დაგჭირდეს და სე­რ­ი­ოზული დაავ­ადება აღმოგაჩნდეს, არც ბაზა გვაქვს შესაბამისი და არც ფინანსი. მე უკვე ოთხი წე­ლია იძულებით ემიგრაც­იაში ვიმყოფები საფრანგეთში, ვინაიდან ჩემს შვილს აღმოაჩნდა ღვიძლის სიმსივნე და სასწრაფოდ ლანჩხუთ­ელების გვერდით დგომით წამოვ­ედით აქ. მშიერი არიან ადამიანები და მომავლის იმედის გარეშე. მალე მიწევს დაბრუნება საქართ­ველოში და უკვე ვნერვიულობ ოთ­ხი შვილი როგორ ვარჩინო, გა­მ­ოვკვებო, განათლება მივცე, ჩავა­ცვა და მივხედო. ორ უკიდურ­ესო­ბაში ვარ, ან დავრჩე აქ და მოვწყ­ვიტო ბავშვები ქართულ მიწას და სამშ­ობლოს და აქ იცხოვრონ, რო­გორც ადამიანებმა, ან ჩამოვიდე, გამოვიჩინო პატრიტიზმი და გავუ­ზარდო ოთხი შვილი სამშობლოს, სადაც ელემენტარულ პირობებს ვერ მივცემ მათ. აი, ესაა ჩვენი დღევანდელი ყოფა, სამწუხ­აროდ.
მაია თაბაგარი, 46 წლის: ამჟა­მად ვმუშაობ მარკეტ ,,ნიკო­რაში“. 750­ლარი მაქვს ხელფასი, მაგრამ არა­ნაირად არაფერში არ მყოფნის. 14 წელი ვიყავი თურქ­ეთის ემიგრანტი. ჩამოვედი ლირის გაუფასიურების გამო. იქაც აღარა­ფერი გამ­ოდიოდა. ახლა გაქცევაზე ვფი­ქრობ, გერმ­ანიაში ვაპირებ წასვლ­ას. ჩვენს ქვე­ყანას ეშველება ნეტავ როდისმე რამე?